14 χρόνια ήταν πάντοτε πολύς καιρός. Απλώς πριν από 20-30 χρόνια, τα 14 χρόνια δεν έμοιαζαν με αιώνα. Τώρα οριακά τα 5 χρόνια δε μοιάζουν με αιώνα. Κι από την εποχή του The Wire ως το We Own This City έχουν αλλάξει τρομακτικά πολλά.
Όταν όμως μια ιστορία, μια πλοκή έχει τη βασική ύλη, το σενάριο, και βασίζεται αποκλειστικά σε αυτή, είναι εφικτό δύο τόσο μακρινές εποχές να έρθουν κοντά. Σαφώς και παίζει ρόλο πως το σενάριο το γράφουν ο Ντέιβιντ Σιμόν και ο Τζορτζ Πελεκάνος και στις δύο περιπτώσεις.
Αλλά πολλές φορές τα μέσα που διαθέτει κάποιος σε μιαν άλλη εποχή, τον κάνουν να πιστέψει πως ό,τι έκανε τότε ήταν εξ ανάγκης κι όχι από επιλογή. Για τον Σάιμον και τον Πελεκάνος η χρονική απόσταση και τα νέα μέσα δεν τους άλλαξαν την οπτική. Κατάλαβαν πως είναι ζήτημα επιλογής. Και το The Wire και το We Own This City.
Καθώς πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα μας έδωσε λίγες και αξιομνημόνευτες σούπερ σειρές, όπως Sopranos (ξεκίνησαν το 1997), Lost, Prison Break και The Wire, με το πέρασμα των ετών οι τηλεθεατές ψάχνουν όλο και συχνότερα να βρουν τον απόγονο τους στο σήμερα, το νέο The Wire.
Το Top Boy του Netflix έφτασε πολύ κοντά σε αυτό. Αλλά το We Own This City, το βλέπεις στα δύο πρώτα επεισόδια του, είναι στο 100% μια σύγχρονη εκδοχή. Όμως θα είναι απίθανο να αφήσει το ίδιο impact με το The Wire. Κι ας έχει έναν σούπερ αγαπημένο μας πρωταγωνιστή, τον Jon Bernthal. Άλλωστε, το ένα κρίθηκε ως η κορυφαία σειρά της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα.
Στο We Own This City ακολουθούμε μια πραγματική ιστορία, μια πραγματική εποχή που υπήρξε στη Βαλτιμόρη στις αρχές της δεκαετίας των 10s.
Βασισμένη στην έρευνα που έκανε ο δημοσιογράφος της Baltimore Sun, Τζάστιν Φέντον, και στο βιβλίο που εξέδωσε, η σειρά ξετυλίγει τον μύθο ενός εκ των πιο διεφθαρμένων αστυνομικών τμημάτων, της αστυνομικής διεύθυνσης της Βαλτιμόρης, και πιο συγκεκριμένα της ειδικής μονάδας όπλων.
Της διαφθοράς ηγείται ο αρχιφύλακας Γουέιν Τζένκινς, ο οποίος οργανώνει επιδρομές σε σπίτια εμπόρων ναρκωτικών ή άλλων παρανόμων, συλλέγει χρήματα, όπλα και ναρκωτικά και τα παίρνει για την πάρτη του και τα μοιράζεται με μια σειρά από εξίσου διεφθαρμένους που λειτουργούν με τρόπους εκτός ελέγχου της κεντρικής δομής του FBI.
Παράλληλα, η Βαλτιμόρη έχει γίνει ένας απέραντος βάλτος αστυνομικής αυθαιρεσίας, κάτι που οφείλεται στο πάθος για χρήμα. Οι μπάτσοι έχουν έναν τρόπο λειτουργίας που οι περισσότερες συλλήψεις τους εξασφαλίζουν περισσότερα χρήματα από τα δικαστικά παράβολα, ενώ παράλληλα ο διοικητής τους ασκεί πίεση γιατί όσο περισσότερες συλλήψεις, τόσο θα δικαιολογείται η χρηματοδότηση στο τμήμα του.
Τους κοίταξες για πάνω από 2 δευτερόλεπτα; Σε κολλάνε στον τοίχο και σε ψάχνουν για να σου φυτέψουν ναρκωτικά ή όπλο. Κολλάνε τη μούρη τους στο πρόσωπό σου και πας να απομακρυνθείς; Προσποιούνται πως τους επιτέθηκες και σε συλλαμβάνουν για αντίσταση κατά της αρχής.
Κάπως έτσι γεμίζουν τις κλούβες με μαύρους και δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος στον οποίο οι μαύροι που προσπαθούν να ξεφύγουν από τη μοίρα της εγκληματικότητας, δεν έχουν άλλο μονοπάτι και αφού συλληφθούν, αναγκάζονται να γίνουν βαποράκια ναρκωτικών και όπλων.
Αυτό που κάνει το We Own This City μια σειρά με άμεση επικοινωνία με τον θεατή, είναι αυτό που έκανε και το The Wire. Αλλά τώρα σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό, αφού είμαστε στην εποχή της αντίληψης. Και βλέποντας τη σειρά, μπορούμε να κάνουμε σύνδεση με τις εικόνες και πληροφορίες που έχουμε για την πραγματικότητα και να εξηγήσουμε πολλά.
Έχει και γνωσιακό χαρακτήρα, αλλά και δημιουργό η σειρά. Επιλέγοντας μια μετάβαση στους χρόνους, αφού λειτουργεί κυρίως με flashbacks και σε διαφορετικά χρονικά επίπεδα, χωρίς ακολουθία, το We Own This City σου κρατάει το ενδιαφέρον γιατί δεν σου δείχνει αν υπάρχει απονομή δικαιοσύνης, δεν σε πάει στο τέλος της διαδρομής, ούτε σε πάει από το ένα στάδιο στο επόμενο, με μονοτονία.
Βλέπεις σε διαφορετικές φάσεις τον Τζένκινς, βλέπεις τα διαφορετικά επίπεδα που λειτουργεί η έρευνα για να εντοπιστούν τα στοιχεία της διαφθοράς και τα επεξεργάζεσαι όλα αυτά με ενθουσιασμό και προσήλωση.
Είναι πραγματικό κρίμα αυτή η σειρά να κυκλοφορεί το 2022, γιατί χάνεται, πέφτει πάνω σε βουνά και δεν εκτιμάται όπως της πρέπει. Ή εκτιμάται, αλλά από πολύ λίγους. Αν έχεις Vodafone TV, ξεκίνα τη και θα μας θυμηθείς.