Όπως αναμένονταν η πιο δημοφιλής αγγλόφωνη ταινία στην πλατφόρμα του Netflix για τη χρονιά που μας πέρασε ήταν το «Gray Man», με πρωταγωνιστές τους Ράιαν Γκόσλινγκ και Κρις Έβανς. Πρόκειται για την ακριβότερη παραγωγή στην ιστορία του Netflix, καθώς κόστισε 200 εκατομμύρια δολάρια.
Το τελικό αποτέλεσμα είναι διφορούμενο σύμφωνα με τους κριτικούς ταινιών και πάντα ανάλογα με τα χρήματα που ξοδεύτηκαν. Όμως και μόνο η παρουσία του Γκόσλινγκ στο κάστινγκ της ταινίας αρκούσε για να σωθούν τα προσχήματα σε ένα φιλμ δράσης, που πάτησε πολλές φορές στα κατασκοπευτικά κλισέ, τύπου Jason Bourne και James Bond.
Βέβαια, για να είμαστε και απόλυτα ειλικρινείς υπάρχουν πολύ χειρότερα πράγματα εκεί έξω από το να βλέπεις τον… διαβολικό Κρις Έβανς με τα κολλητά μπλουζάκια του και τα άνετα παντελόνια του να προσπαθεί επί δύο ώρες να δολοφονήσει τον λιγομίλητο Ράιαν Γκόσλινγκ.
Το στόρι είναι πολύ απλό. Ο Σιξ (Ράιαν Γκόσλινγκ) είναι ένας άρτια εκπαιδευμένος δολοφόνος της CIA και θεωρείται ο κορυφαίος έμπορος θανάτου στην υπηρεσία. Ωστόσο, μία αποστολή του πηγαίνει άσχημα και ο Σιξ βρίσκεται πλέον αντιμέτωπος με τον κοινωνιοπαθή πρώην πράκτορα Λόιντ Χάνσεν (Κρις Έβανς), ο οποίος σκαρφίζεται διάφορους τρόπους για να τον εξοντώσει.
Η ταινία εμπλουτίζεται με δεκάδες εκρήξεις, τρελές καταδιώξεις κι έναν φαύλο κύκλο μαχών σώμα με σώμα, που θυμίζει περισσότερο video game. Ελικόπτερα συντρίβονται, χειροβομβίδες σκάνε και υποστηρικτικοί χαρακτήρες σφαγιάζονται στην Πράγα, την Κροατία, το Χονγκ Κονγκ και στον αέρα κάπου πάνω από την Τουρκία σε ένα παγκόσμιο κυνηγητό.
Οι αδερφοί Russo είναι ειδικοί στο να κάνουν ταινίες με υπερήρωες και έχουν υπογράψει μερικά από τα καλύτερα φιλμ της Marvel όπως το «Captain America: O Στρατιώτης του Χειμώνα» και το «Εκδικητές: Ο Πόλεμος της Αιωνιότητας». Το πρώτο τους εγχείρημα με υπερκατασκόπους δίχασε τους κριτικούς, αλλά η απήχησή του ήταν ικανοποιητική και στο κάτω κάτω της γραφής πρώτος στόχος ήταν να βγάλει τα λεφτά του.
«Ο Γκρίζος Άνθρωπος» βασίστηκε στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Μαρκ Γκρίνι και παρά τις σεναριακές του αδυναμίες, με ορισμένους διαλόγους που… κριντζάρουν και κάποια μάλλον άκυρα αστεία, στο τέλος υπερισχύει η αύρα των πρωτοκλασάτων ηθοποιών, που βέβαια είχαν αρκετά… εκατομμύρια λόγους για να κάνουν αυτή την ταινία.