Όλα όσα έβγαλαν οι υποψηφιότητες, ήταν λίγο-πολύ αναμενόμενα. Σίγουρα υπάρχουν, όπως πάντα, μικρές διαφωνίες και αμφιβολίες, αλλά στο 95% τους, οι υποψηφιότητες των Όσκαρ ήταν το προσδοκώμενο.
Κάποιος μπορεί να αναρωτηθεί γιατί δεν ήταν υποψηφία η Βαϊόλα Ντέιβις για το Woman King, είτε ως παραγωγός είτε πρωταγωνίστρια. Άλλοι, που ασχολούνταi με την πολιτική πλευρά του Χόλιγουντ, θα υποστηρίξουν πως ο σεξισμός έβγαλε μια κατηγορία φουλ ανδρική στο Όσκαρ Σκηνοθεσίας και αγνόησε την σκηνοθέτιδα του Woman King.
Αυτή η κουβέντα ήδη γίνεται από κάποιους, δεν έχουν αλλάξει και πολλά σε θέματα ψηφοφοριών και λειτουργίας στην Ακαδημία παρά τα 5-6 χρόνια αντιδράσεων και πολλές οργανώσεις έχουν προβεί σε ανακοινώσεις.
Στην κατηγορία της σκηνοθεσίας πάντως, που αποτελεί το βασικό επιχείρημα, δεν υπάρχει σκηνοθεσία που να αξίζει να μπει περισσότερο από τις υπάρχουσες, με εξαίρεση μόνο αυτή της Σάρα Πόλι για το Women Talking, χωρίς να σημαίνει ότι έχει υπεροχή έναντι των άλλων πέντε.
Αυτή της Σάρλοτ Γουέλς για το Aftersun είναι επίσης μια καλή επιλαχούσα, ενώ της Τζίνα Πρινς-Μπάιδγουντ για το Woman King και της Maria Schrader για το She Said πάνε αρκετά πιο πίσω, με τις ταινίες τους συνολικά να υστερούν σε αρκετά επίπεδα.
Κι ερχόμαστε στο διά ταύτα. Πρόκειται για την ταινία που πήρε δύο βαρβάτες υποψηφιότητες. Το Women Talking είναι μια ταινία που περιμέναμε να έχει υποψηφιότητα στο Όσκαρ Διασκευασμένου Σεναρίου και θα μπορούσε να έχει στο Ά Γυναικείο.
Εκεί δεν χώρεσε τελικά η Ρούνι Μάρα ή η Κλερ Φόι. Ούτε η Φράνσις ΜακΝτόρμαντ στο Β΄Γυναικείο. Σε αυτές τις δύο κατηγορίες θα μπορούσαν να γίνουν κάποιες αλλαγές. Δεν βλέπουμε δηλαδή γιατί μπήκε η Άνα ντε Άρμας και όχι μια από τις δύο πρώτες κυρίες.
Ό,τι έγινε έγινε και το βλέμμα πάει σε αυτό που πρόκειται να γίνει. Κι η λογική λέει, για το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας, πως η σειρά είναι ως εξής: Everything Everywhere All At Once, The Banshees of Inisherin, The Fabelmans, All Quiet On The Western Front και μετά…
Αυτό το μετά είναι που μπορεί να κρύβει το underdog. Το Tar και το Elvis έχουν καπαρώσει – όπως όλα δείχνουν – τα Όσκαρ σε Ά Γυναικείο και Ά Ανδρικό (ο Μπάτλερ έχει μεγαλύτερο ανταγωνισμό από Φρέιζερ και την δική μας προτίμηση, τον Κόλιν Φάρελ) και ως προσωποκεντρικές ταινίες, δεν πρόκειται να πάρουν αυτό το Όσκαρ.
Το Avatar 2 και το Top Gun: Maverick θα πάρουν όσα περισσότερα στις τεχνικές κατηγορίες και χαρούμενα θα είναι. Το Triangle of Sadness θα μείνει με τη χαρά της συμμετοχής.
Επομένως, το Women Talking είναι η ταινία που θα ποντάραμε ένα καλό ποσό στη μεγάλη απόδοση που έχει για να πάρει αυτό το Όσκαρ. Εντελώς απίθανο, προφανώς, αλλά αν μας έλεγαν να δείξουμε το μεγαλύτερο underdog, θα πήγαινε εκεί, για έναν και μόνο λόγο: για την αγάπη της Ακαδημίας στην Φράνσις ΜακΝτόρμαντ και για μια εξιλέωση που δεν την έβαλαν στο Β΄Γυναικείο.
Επιπρόσθετα, μέχρι τις 13 Μαρτίου, θα έχει ανάψει για τα καλά η κουβέντα για τον σεξισμό, που μπορεί να επηρεάσει σε πολλά τους ανθρώπους που ψηφίζουν για τους νικητές.
Το Women Talking έχει κι ένα θέμα που βρίσκεται πολύ ψηλά στα κοινωνικά topics. Σε μια κλειστή κοινότητα που ζει με κανόνες θρησκευτικούς, στη λογική αίρεσης, μια σειρά από σεξουαλικές επιθέσεις, διαταράζουν την τυφλή πίστη των γυναικών προς τον Θεό, οι οποίες δεν αντέχουν να αμφισβητήσουν αυτόν τον ιερό νόμο της ζωής τους.
Τα γεγονότα όμως τις ωθούν όλο και περισσότερο σε μια εσωτερική επανάσταση που θυμίζει σε πολλά αυτό που είδαμε στη σειρά του Netflix, το Unorthodox, αλλά σε πολύ πιο άρτιο καλλιτεχνικά βαθμό και με 3 ερμηνείες που αποτελούν σεμινάριο υποκριτικής.
Οι πιθανότητες λένε πως θα πάρει το Όσκαρ Διασκευασμένου Σεναρίου. Οι συσχετισμοί όμως σε αυτές τις κατηγορίες δεν είναι τόσο απόλυτοι, ιδίως όταν υπάρχουν τόσες ευκαιρίες για την Ακαδημία να αναδείξει τις προσωπικές ιστορίες, όπως συχνά αρέσκεται να κάνει.