Έχεις δει το Transporter και γούσταρες. Έχεις δει το John Wick και ένιωσες στο στοιχείο σου. Ε, το AKA είναι η ταινία που χρειάζεσαι για σήμερα το βράδυ, αφού έχει την δράση που ψάχνεις και με αρτιότητα.
Συνεχίζοντας στο μονοπάτι των underdog ταινιών δράσης που δεν γεμίζουν το μάτι, αλλά τελικά το παραγεμίζουν, μετά το Nobody, το Netflix έχει κάτι νέο να μας δελεάσει και αυτό είναι το AKA με τον Αλμπάν Λενουάρ.
Ο Λενουάρ δεν έχει κάτι άλλο να επιδείξει από τις μπουνιές του και την τρομερή ικανότητα του στη δράση, στη μάχη, οπότε για ποιον λόγο να επιχειρήσει κάτι άλλο; Κάνει αυτό που ξέρει καλά. Κι εδώ στο κάνει ως ο Άνταμ Φράνκο, ένας inflitrator σε διάφορες εγκληματικές οργανώσεις, όντας μέλος του FBI και των black ops.
Μπαίνει στη φυλακή υποδυόμενος έναν κρατούμενο για να ξεσκεπάσει μια συμμορία. Γίνεται μπράβος ενός αρχιμαφιόζου, του Βίκτορ Παστόρε (Καντονά), ο οποίος συνεργάζεται με έναν Σουδανό πολέμαρχο, που βρίσκεται στα ραντάρ για πιθανότητα τρομοκρατίας. Τα κάνει όλα και συμφέρει.
Κι εκεί που μοιάζει να είναι ένας αδίστακτος τύπος που δέρνει και σκοτώνει χωρίς ενδοιασμούς και κοιμάται ήσυχος το βράδυ, έχει και μια ευαίσθητη πλευρά, που την βγάζει με τα παιδιά του Παστόρε, τα οποία ο ίδιος διώχνει μακριά του γιατί είναι παιδιά από προηγούμενο γάμο και θέλει απλώς να τα παρατήσει για να μη μπλέκουν στα πόδια του.
Δεν πολυνοιάζουν όμως αυτά. Δεν είναι το AKA μια ταινία που την βλέπεις για την πλοκή της. Δεν απασχολεί η εξέλιξη. Τη βλέπεις μόνο για να ικανοποιήσεις την ανάγκη να ξεδώσεις, να απολαύσεις το βαρύ χέρι της δικαιοσύνης και του καλού που πέφτει πάνω στο έγκλημα. Ούτε σου δημιουργεί την ανάγκη να δικαιολογήσεις ή να βρεις κάποιο βαθύτερο νόημα.
Ένας υπερμπρουτάλ τύπος όπως ο Φράνκο, στέκεται απέναντι σε όπλα και σε μαχαίρια και τα αποκρούει με τέτοιο τρόπο που σε μια σκηνή καταλήγει να αποκρούσει μια σπάθα που καρφώνεται πάνω σε έναν άσχετο που βρισκόταν στον ίδιο χώρο.
Είναι τόσο αδυσώπητος που μια φορά έφαγε 5 σφαίρες εξ επαφής και επέζησε. Στην διάρκεια του AKA τρώει τις σφαίρες και τις ξώφαλτσες μαχαιριές, αλλά δεν παίρνει χαμπάρι. Η δικαιοσύνη της βίας θα αποδοθεί.
Το στοιχείο που κάνει το AKA καλή ταινία, είναι ότι δεν σπαταλάει χρόνο σε σκηνές που δείχνουν ενοχές ή μετάνοια του Φράνκο. Ούτε σε σκηνές όπου συγχωρεί και επιτρέπει στον κακό να ηρεμήσει. Είναι μια μηχανή δικαιοσύνης.
Λίγο πάνω από δύο ώρες κρατάει η ταινία και δεν καταλαβαίνεις πόσο γρήγορα τη βλέπεις. Κάτι που δεν το συναντάμε συχνά σε ταινίες όπου η πλοκή είναι ανύπαρκτη και αδιάφορη. Τόσο καλές είναι οι πολλές σκηνές δράσης.