Διαβάζοντας τον τίτλο, είμαστε βέβαιοι πως θα πιστέψεις ότι εννοούμε πως η ταινία Don’t Move στο Netflix, που συζητιέται εσχάτως, θα σου ανεβάσει την αδρεναλίνη και θα σε έχει στην τσίτα. Βάλε φρένο, εννοούμε το ακριβώς αντίθετο από αυτό που φαντάζεσαι, διότι στο πρώτο κιόλας δεκάλεπτο σε εκνευρίζει αφάνταστα.
Το Don’t Move είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ που στα 92 λεπτά που διαρκεί, έχει κάποιες σκηνές, μειοψηφία όμως, που λες ότι είναι κάτι πάρα πολύ καλό, κι έχει περισσότερες που απλά αναρωτιέσαι γιατί μπήκες στη διαδικασία να πειστείς από το ότι έχει 50 εκατομμύρια προβολές και πάτησες το ρημάδι το play.
Σάματις η πρώτη φορά θα είναι που μετανιώνεις μια ταινία που είδες στο Netflix; Όχι δα. Τουλάχιστον εδώ, δεν είναι όλο για πέταμα. Είναι στο 60-40 για να το δώσουμε με ποσοστά.
Η πρώτη σκηνή βέβαια είναι τέτοια που σε φτάνει στο όριο να σταματήσεις να τη βλέπεις. Σε αυτή βλέπουμε την πρωταγωνίστρια, την Άιρις, να στέκεται μπροστά σε έναν γκρεμό και να θέλει να αυτοκτονήσει διότι πέθανε ο γιος της.
Καθώς στέκεται στην άκρη και κοιτάζει κάτω, καθώς φαίνεται έτοιμη να αφεθεί, εμφανίζεται ο Ρίτσαρντ, ένας άγνωστος άντρας, που της πιάνει με μαεστρία την κουβέντα περί ανέμων και υδάτων και φαίνεται σαν να ξέρει τι πήγαινε να κάνει και να θέλει να τη βοηθήσει.
Πείθεται η Άιρις και κατεβαίνει μαζί του από τον λόφο για να πάνε στα αμάξια τους κι εκεί είναι που μας έπιασε ο θυμός.
Πού πας κυρά μου έτσι με έναν άγνωστο που εμφανίστηκε έτσι ξαφνικά σε ένα σημείο στο βουνό, όπου δεν υπήρχε ψυχή ζώσα στα πέριξ; Ντιπ χαζή είσαι; Βέβαια, ήθελες να δώσεις τέλος στη ζωή σου, οπότε μπορεί για λίγο να το σκέφτηκες και να είπες «δεν πειράζει, ας με σκοτώσει αυτός, να μην το έχω και κρίμα πως αυτοκτόνησα».
Ένα θρίλερ με life coaching ένδυμα στο Netflix
Ε, κι όταν καταλαβαίνεις τις προθέσεις του μίστερ, ξαφνικά «μη, θέλω να ζήσω, μη με πειράξεις, μην κοιτάς που πήγαινα να αυτοκτονήσω, δεν θα το έκανα». Της σκάει με ένα taser ο Ρίτσαρντ στο στομάχι, την αναισθητοποιεί, της πατάει και μια ένεση παράλυσης όσο κοιμάται και την πάει κάπου, πιθανώς να τη βιάσει και μετά να τη σκοτώσει.
Η ίδια δεν γνωρίζει ότι της έχει κάνει αυτή την ένεση μέχρι που καταφέρνει να λύσει τα δεσμά, σταματάει το αμάξι και πάει να τρέξει. Εκεί της λέει αυτός πως σιγά σιγά θα είναι σαν να έχει φάει άνθος του λωτού και σιγά σιγά θα παραλύει κι ένα μέρος του σώματός της, μέχρι που μόνο τα βλέφαρα θα μπορεί να κουνήσει.
Η Άιρις τρέχει στο δάσος και κάπου εκεί φεύγουν οι παλμοί της οργής από τη χαζομάρα που την δέρνει και έρχονται οι παλμοί από την ένταση, αυτή τη φορά, από την αγωνία για το αν θα προλάβει να βρει έναν άνθρωπο πριν παραλύσει τελείως, για το αν θα καταφέρει να ξεφύγει.
Οκ, ξέρουμε όλοι πως οι ταινίες έχουν happy end, το θέμα είναι πάντα πώς επιτυγχάνεται και έχουμε να αναγνωρίσουμε στο Don’t Move ότι δεν το ξεχειλώνει, έχει την ιδανική διάρκεια, παλεύεται η πλοκή όπως εξελίσσεται, θα πάρεις και την ικανοποίηση στο τέλος, αλλά δεν σου εγγυώμαστε πως θα είναι αρκετή για να μη βλαστημάς που πάτησες το play στο Netflix.
Υποτίθεται ότι το κόνσεπτ της ταινίας του Netflix είναι το «every cloud has a silver lining» ή, ελληνιστί, ουδέν κακόν αμιγές καλού κι εδώ το κακό, ο βιασμός και δολοφονία της, γέννησαν τελικά την συνειδητοποίηση πως δεν ήθελε να πεθάνει, πως θέλει να ζήσει και να θυμάται τον γιο της. Κι εν τέλει, δεν είναι θρίλερ αυτό που βλέπαμε, αλλά μια ταινία-life coach που οριακά στο τέλος δεν είχε κανένα τσιτάτο του στυλ «μην τα παρατάς, μπορείς να πέσεις, αλλά επιβάλλεται να σηκωθείς» και τα σχετικά.
Αν μπορούσαμε να αποτυπώσουμε με μια φράση την ταινία, θα λέγαμε πως πρόκειται για τον Άντονι Σέριτς των ταινιών.