Τους τελευταίους μήνες, το Netflix έχει φορτώσει την ταινιοθήκη του με ταινίες που είναι αρκετά εύπεπτες. Δεν είναι κακό, αλλά δεν θέλουμε μόνο τη «χαζομάρα». Θέλουμε και αυτό που θα μας τέμνει την ψυχή. Και το άρτιο καλλιτεχνικά. Ε, γι’ αυτό βρήκαμε 5 ταινίες στο Ertflix που έχουν είτε το ένα είτε και τα δύο στοιχεία. Ανάλογα με το ποιος είσαι, ίσως όλες έχουν κι από τα δύο.
Blade Runner 2049
35 χρόνια μετά την πρώτη μας γνωριμία με τον κόσμο του Φίλιπ Κ. Ντικ, ο Ντενί Βιλνέβ παίρνει τη σκυτάλη από τον Ρίντλεϊ Σκοτ και ξεκλειδώνει τη 2η πίστα για να μπορέσει να μας προσφέρει, τελικά, το έπος του Dune.
Όχι ότι το Blade Runner 2049 πήγε πίσω, πρόκειται για ένα αριστούργημα του είδους, ένα sci-fi που το βλέπεις και το ξαναβλέπεις, με τον Ράιαν Γκόσλινγκ να αποδεικνύεται ιδανικός για νέος Χάρισον Φορντ.
30 χρόνια μετά την εμφάνιση των Blade Runners, των ανθρωποειδών που φτιάχτηκαν ως ρέπλικες των ανθρώπων, ένα τέτοιο, ο Κ. είναι ένα όργανο της τάξης και κυνηγάει άλλα ανθρωποειδή που έχουν φύγει από την αρχική τους λειτουργία και παρανομούν.
Αναλαμβάνει να εντοπίσει τη Ρέιτσελ, μια Blade Runner η οποία γέννησε, και η γνώση πως τα ρομπότ μπορούν να αναπαραχθούν, θα προκαλούσε πόλεμο με τους ανθρώπους. Κι αυτό θέλουν να το αποτρέψουν. Σε αυτό το κυνηγητό, ο Κ. θα μάθει πως τα αφεντικά του του λένε ψέματα και θα γίνει σαν τα Blade Runner που κυνηγά και «αποσύρει».
Moneyball
Μια από τις 3-4 καλύτερες ερμηνείες του Μπραντ Πιτ. Η ταινία που ανέδειξε τον Τζόνα Χιλ. Το Moneyball έχει γίνει πια old time classic, μας βάζει στα άδυτα του NFL και παίρνουμε μια γεύση για το πώς μπορεί να λειτούργησαν τα πράγματα και στο περίφημο trade Ντόνσιτς-Ντέιβις. Μπορεί να είναι διαφορετικό άθλημα, αλλά η νοοτροπία είναι η ίδια.
Αftersun
Με αυτή την ταινία αρχίζει η ψυχική οδύνη και το πολύ κλάμα σε αυτό το κείμενο. Τώρα που το παρατηρούμε, τι πήγαμε και διαλέξαμε; Δηλαδή με το Aftersun μόνο, θα πάθεις μια συναισθηματική απόσταξη.
Είναι η ταινία που έφερε τον Πολ Μεσκάλ στο σημερινό του στάτους, του έδωσε υποψηφιότητα για Όσκαρ το 2023, πέρασαν ήδη 3 χρόνια από τότε κι όσο το γράφουμε, μιας πιάνει μια σκοτοδίνη, χριστέ μου πώς περνάει ο χρόνος, θα πεθάνουμε σε μερικά βλεφαρίσματα…
Οκ, πήραμε τη στροφή για την κατάθλιψη, ας επανέλθουμε για λίγο στις ρυθμίσεις. Στο Aftersun, η Σάρλοτ Γουέλς, σεναριογράφος και σκηνοθέτιδα, καταγράφει στιγμές που πέρασε με τον πατέρα της λίγα χρόνια πριν πεθάνει, για την ακρίβεια, τις τελευταίες τους διακοπές μαζί, και προσπαθεί να ανιχνεύσει στις μνήμες της σημάδια της κατάθλιψης που τον βασάνιζε.
Όταν ήταν 11-12 ετών, είχε πάει με τον μπαμπά της στην Τουρκία, διακοπές σε all inclusive, και η Όσιαν Παρκ (αυτό το όνομα έδωσε στο κοριτσάκι που είναι το επίκεντρο της ιστορίας) δεν ήξερε πως αυτό θα ήταν το τέλος τους.
Παιδί χωρισμένων γονιών, η Όσιαν είχε πάει μόνο με τον μπαμπά στο ταξίδι, εκεί είχε και τα γενέθλιά της και της είπε το Happy Birthday μαζί με τα υπόλοιπα άτομα του γκρουπ που ταξίδευαν, χόρεψαν, πήγαν σε καραόκε, κάποια στιγμή χάθηκε και την έψαχνε εναγωνίως, εν τέλει οι διακοπές τελείωσαν και είπαν το τελευταίο αντίο στον έλεγχο του αεροδρομίου, καθώς εκείνη πήγαινε Λονδίνο κι εκείνος στο Δουβλίνο.
Αν ρίξεις κάτω από 5 κιλά κλάμα, είσαι βράχος.
Bicentennial Man
Δύσκολα, ίσως, βρεθεί κάποιος να εκτιμά αυτή την ταινία. Κι αν βρεθεί, είναι σίγουρα γύρω στα 35 του σήμερα. Είναι παιδί που γεννήθηκε κάπου μεταξύ 1987 και 1993 και πέρασε πολλά μεσημέρια Σαββάτου ή Κυριακής βλέποντας αυτή την ταινία στο MEGA. Δεν είναι κάποια ταινία υπεραριστούργημα του σινεμά, αλλά μας φέρνει αναμνήσεις, συγκίνηση, πρόσωπα που δεν έχουμε πια εδώ κοντά μας, μεταξύ των οποίων και τον πρωταγωνιστή, τον υπέροχο Ρόμπιν Γουίλιαμς που, αν δεν είχε πεθάνει το 2014, τώρα θα ήταν 74 ετών.
Ένα ρομπότ γίνεται προσωπικός υπηρέτης της οικογένειας Μάρτιν και όσο μένει μαζί τους, τόσο εξανθρωπίζεται. Οι δεκαετίες περνούν, τα μέλη της οικογένειας αλλάζουν, υπάρχουν θάνατοι, γεννήσεις, κι ο Άντριου το Ρομπότ, είναι πάντα εκεί. Κάποιοι δε θα εκτιμήσουν τη συνεισφορά του στην οικογένεια, θα προσπαθήσουν να τον πετάξουν, όμως θα υπάρχουν πάντα οι ρομαντικοί που θα κατανοούν πως και τα ρομπότ…έχουν ψυχή!
Μια Πολυθρόνα στο Πεζοδρόμιο
Μπορούν 14 λεπτά να σε διαλύσουν; Πώς δε μπορούν…Μπορούν και παραμπορούν. Ελληνική ταινία, σενάριο και σκηνοθεσία της Μαρίας Κολώνια, που αφού δεις την ταινία, θα μυρίζει για χρόνια μες στα σεντόνια η Κολώνια, θα σου αφήσει αποτύπωμα βαθύ η ταινία. Πληγή.
Γιατί σε αυτά τα 14 λεπτά βλέπουμε μια φαινομενικά ευχάριστη συνθήκη από την καθημερινότητα ενός ζευγαριού ηλικιωμένων, με τον παππού να ακούει στο ραδιόφωνο, καθώς ξυρίζεται, ένα τραγούδι με το οποίο είχαν χορέψει στα νιάτα τους με τη σύζυγό του και πάει να την φλερτάρει, γλυκά, όπως τότε. Εκείνη κάτι έχει στο φούρνο και δεν έχει όρεξη για τα τρελά του.
Λίγο μετά, μιλάει με τον γιο τους στο τηλέφωνο, που τον περίμεναν, όμως εκείνος δε θα μπορέσει. Όσο μιλάει, ο παππούς παίρνει τους δρόμους, να βολτάρει. Εκεί κατανοούμε πως έχει κάποιο θέμα με τη μνήμη του και πως εκείνη δεν είναι μόνο γυναίκα του, αλλά και αυτή που τον φροντίζει. Και πάλι, όμως, δεν έχουμε κάποια υπερδραματοποίηση. Δείχνει, ακόμα και με αυτό, καλοστεκούμενος. Πάει να αγοράσει σταφύλια από το μανάβικο.
Στην επιστροφή πέφτει στον δρόμο και τον γυρίζουν σπίτι ένας μεταφορέας που πάει στην πολυκατοικία του και μια κυρία. Δεν έχει πάθει κάτι. Αλλά για παν ενδεχόμενο, φωνάζουν το ασθενοφόρο. Και εκείνος κάθεται σε μια παλιά πολυθρόνα που είναι στο πεζοδρόμιο. Είναι από έναν γείτονα που πέθανε και πετάνε τα πράγματά του. Η γυναίκα του πάει και ετοιμάζει μια βαλιτσούλα και κατεβαίνει κάτω να περιμένουν μαζί.
Εκείνος τρώει λίγο σταφύλι. Εκείνη τον ρωτάει αν θυμάται πώς γνωρίστηκαν. Και το αναπολούν. Τόσο απλό, μα είναι ένα χάραγμα στην ψυχή. Σκεφτήκαμε τον παππού μας, τη γιαγιά μας, τους γονείς μας, τους εαυτούς μας σε 30-40 χρόνια. Τι βάναυση που είναι η ζωή…