Justice League. Η πιο θρυλική συμμαχία δυνάμεων. Η ένωση των υπερηρώων της DC υπό την σκέπη του πανέξυπνου Batman και του υπεράνθρωπου Superman. Η ομάδα που έσωσε την ανθρωπότητα και αγωνίστηκε για την δικαιοσύνη άπειρες φορές. Η ιστορική στιγμή έφτασε: επιτέλους, οι επικές περιπέτειές της μεταφέρονται στο σινεμά!
Οκ, ας ρίξουμε τους τόνους, αρκετά με την επική περιγραφή. Στο 2017 άλλωστε ο ενθουσιασμός που προκαλεί μια τέτοιου τύπου μεταφορά κόμιξ στο σινεμά δεν είναι και τόσο μεγάλος. Πριν μια δεκαετία τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά. Τώρα, με το είδος των superhero ταινιών να είναι ένα από τα πιο συστηματικά παραγόμενα είδη του Hollywood, δεν υπάρχει κανείς που να ενθουσιάζεται τόσο πολύ.
Το «Justice League» λοιπόν κάνει ντεμπούτο στις κινηματογραφικές αίθουσες. Πάει καιρός, ωστόσο, που το να έχεις αγωνία για το τι ακριβώς θα δεις σε μια superhero ταινία αποτελούσε αντικείμενο αγωνίας ή προσμονής. Πάει καιρός που αναρωτιόσουν αν μια superhero ταινία θα μιλήσει μέσα σου ή όχι. Αν θα σου αρέσει ή όχι. Αυτά τα ερωτήματα ανήκουν σε ένα άλλο είδος σινεμά. Όχι στο σινεμά των superhero φιλμ- τουλάχιστον έτσι όπως έχει διαμορφωθεί.
Πλέον, όταν πας να δεις μια superhero ταινία ξέρεις ακριβώς τι πας να δεις – αρκεί να έχεις ρίξει μια ματιά στα trailer πριν μπεις στην αίθουσα. Και το αν θα σου αρέσει η ταινία ή όχι είναι κάτι προαποφασισμένο. Αν σου αρέσει αυτό το στυλ σινεμά τότε είναι δεδομένο πως θα περάσεις καλά. Αν όχι, θα βαρεθείς. Αν γουστάρεις τους ήρωες αλλά δεν πεθαίνεις για τον τρόπο που «ζωντανεύουν», τότε θα βγεις από το σινεμά με μια αίσθηση ικανοποίησης αλλά όχι και εκστασιασμένος.
Πραγματικά, πρόκειται για την τέλεια συνθήκη όσον αφορά τα στούντιο και την απόλυτη καταστροφή όσον αφορά την έννοια της δημιουργικότητας.
Το «Justice League» δεν αποτελεί εξαίρεση. Είναι δεδομένο πως θα κάνει το σύγχρονο κοινό των superhero ταινιών να γουστάρει. Τώρα αν είσαι οπαδός της DC, έχεις μεγαλώσει με τις «χάρτινες» περιπέτειές της και πάντα περίμενες μια τέτοια ταινία, χαμήλωσε τις προσδοκίες σου. Και αν τις χαμηλώσεις μπορεί και να περάσεις καλά. Άλλωστε αυτό είναι το ταβάνι μιας σύγχρονης superhero ταινίας: απλά να περάσεις καλά. Αν δεν βγεις από το σινεμά… ξερνώντας, τον σκοπό της τον πέτυχε. Χαμηλοτάβανη εποχή για superhero σύμπαντα…
Τουλάχιστον το σύμπαν της DC μοιάζει να βρίσκει τις ισορροπίες του. Μετά την (μόνο εμπορική…) αποτυχία του BvS και την άρον-άρον αλλαγή ύφους των ταινιών της για να μην χαλάσουν τα χατήρια του ρηχού κοινού στο οποίο κατάντησαν να απευθύνονται οι υπερηρωικές ταινίες, η DC μας παρέδωσε δυο πραγματικά εκτρώματα. Το Suicide Squad και το Wonder Woman. Ε, το «Justice League» καταφέρνει να κάνει τα βασικά και τα ξεπεράσει τις δυο προαναφερθείσες μπούρδες μεγατόνων.
Πρόκειται για μια τίμια ταινία, υπό την έννοια ότι βρίσκει ισορροπίες. Καταφέρνει να πετύχει τον σκοπό της- που δεν είναι άλλος από το να γίνει ένα εφηβικό προϊόν χωρίς ωστόσο να ξεφτιλίσει εντελώς τους χαρακτήρες της όπως έχει κάνει πολλάκις η ανεκδιήγητη Marvel.
Το «Justice League» είναι μια εφηβική ταινία αλλά, όχι με τους όρους που ήταν τα εκτρωματικά «Avengers». Περισσότερο με τους όρους που ήταν μια εφηβική ταινία το (ας μας συγχωρέσουν τα δικαστήρια όλου του κόσμου, το κάνουμε απλά για να γίνουμε κατανοητοί, δεν μπαίνουμε σε ευθεία σύγκριση) «Η Επιστροφή των Τζεντάι». Με τον ίδιο τρόπο ας πούμε που το BvS ήταν το «Η Αυτοκρατορία Αντεπιτίθεται» της σειράς της DC.
Από την σκοτεινιά και την απαισιοδοξία λοιπόν, σε ένα πιο αισιόδοξο περιβάλλον. Η «Justice League» συγκροτείται επί οθόνης, ο κόσμος είναι λίγο πιο ασφαλές μέρος και ένα κλίμα αισιοδοξίας διέπει το στόρι που παρακολουθούμε από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό.
Αυτή η διαδικασία συγκρότησης της «Justice League» με τον Μπάτμαν σε ρόλο συντονιστή είναι και το πιο ενδιαφέρον στοιχείο της ταινίας. Ο Flash και ο Cyborg, λούζερ της κοινωνίας αλλά δυνάμει σούπερ ήρωες λόγω των ειδικών ικανοτήτων τους. Η Wonder Woman και ο Aquaman, Αμαζόνα και Ατλάντιος αντίστοιχα, άνθρωποι μεν αλλά όχι θνητοί.
Και ο Μπάτμαν; Ο Μπάτμαν ψάχνει με τη σειρά του το ταίρι του και προσδοκά ανάσταση του εχθραδερφού του, Σούπερμαν. Όχι επειδή τον συμπαθεί αλλά επειδή, με τον δικό τους ιδιαίτερο τρόπο, τον γεμάτο αντιπαλότητες και ανταγωνισμό, καταλαβαίνονται.
Οι εσωτερικές διεργασίες στο στρατόπεδο της «Justice League» προσδίδουν στην ταινία ένα ίχνος χαρακτήρα. Φυσικά, αυτό δεν φτάνει από μόνο του. Η προσχηματική υπόθεση και ο απαράδεκτα κακοφτιαγμένος κακός -ο Stepenwolf– είναι στοιχεία για τα οποία δεν μπορεί να περηφανεύεται η ταινία που ξεπέφτει στο σύνδρομο Marvel: ελλείψει ουσιαστικής υπόθεσης και σοβαρού ανταγωνιστή, το βασικό ενδιαφέρον έχει να κάνει με τις αντιθέσεις και τις ζυμώσεις των ηρώων.
Με απλά λόγια: τι μας μένει από το «Justice League»;
Οι συγκρούσεις και οι αλληλεπιδράσεις στο στρατόπεδο των «καλών», κάνα-δυο αληθινά καλές και καλοδουλεμένες σκηνές δράσης και (αυτό ας το παραδεχθούμε…) μια τρομερά πωρωτική σεκάνς προς τη μέση της ταινίας που -όπως και μια αντίστοιχη στο BvS– κλείνει το μάτι στο επικό «Injustice: Gods Amongs Us», το graphic novel που κάνει μπαμ πως ο Σνάιντερ θα ήθελε να μεταφέρει στο σινεμά αν το superhero genre βίωνε εποχές δημιουργικής ελευθερίας.
Κατά τα άλλα, δεν μπορεί να πει ή να αναλύσει κανείς κάτι παραπάνω για την βασική υπόθεση της ταινίας. Ειδικά αν έχουν περάσει πάνω από δέκα λεπτά από τότε που βγήκε από την αίθουσα μάλλον δεν θα θυμάται ποια ακριβώς ήταν η υπόθεση. Για την ακρίβεια, πιο πολύ μένει στο μυαλό η σκηνή μετά τους τίτλους τέλους
Α! Μείνετε στην αίθουσα και αφού πέσουν οι τίτλοι τέλους. Αν είστε φαν των κόμιξ της DC το πιθανότερο είναι πως μια επιθυμία να χειροκροτήσετε θα σας πιάσει…