Για όσους με ξέρουν είμαι της άποψης ότι το πολύ λιβάνισμα γύρω από το ποτό που πίνεις ή το φαγητό που τρως δεν έχει τρομερή ουσία. Αν θες να ψάξεις την ιστορία, το πως κατέληξε στο πιάτο σου να το κάνεις. Αλλά εκείνο που θα μείνει στο τέλος είναι η αίσθηση που αποκόμισες όταν κολύμπησε στον ουρανίσκο σου. Λογικά αυτή η αίσθηση ήταν που σε παρακίνησε να μάθεις ακόμα περισσότερα. Με το ουίσκι για παράδειγμα έχω μια σχέση πάθους και πέρα από το ποτήρι. Πέρα από την γεύση στο στόμα μου. Με το κρασί από την άλλη δεν έτυχε ποτέ να αναζητήσω πράγματα. Με ένοιαζε μόνο ένα πράγμα. Αυτό που πίνω να με ικανοποιεί. Είτε το πίνω σκέτο είτε το συνοδεύω με το φαγητό. Θεωρώ και λίγο πιο περίπλοκη την διαδικασία πίσω από το κρασί. Μόνο που στην εκδήλωση που πραγματοποίησε ο όμιλος Μπουτάρη έμαθα ακόμα κι εγώ ο αδαής αρκετά πράγματα.
Κάποτε στα 1500 ο Μαρτίνος Λούθηρος είχε πει ότι η μπύρα είναι έργο ανθρώπων, το κρασί έργο Θεού. Αν αποτολμήσεις να συνθέσεις όλες τις εικόνες που έχεις στο μυαλό σου από τα δύο αποστάγματα, τότε θα καταλάβεις τι εννοούσε. Στην κουβέντα που είχαμε προς το τέλος της βραδιάς με τον Κωνσταντίνο Μπουτάρη φιλοσοφούσαμε μετ΄ευτελείας αλλά και με μια ευχάριστη αλαφρότητα εαυτών. Το κρασί έχει έναν πολιτισμό μέσα του. Όπου κι αν το δεις δεν φέρνει ποτέ μαζί του την διαπασών. Είναι μια μαεστρική κίνηση προς τα κάτω. Ένα χαμηλό τέμπο. Όπως δηλαδή πρέπει να το πιεις για να το καταλάβεις. Αν θες να ξεπετάξεις το φαγητό σου, τότε καλύτερα να καταφύγεις σε κάτι άλλο.
Όλα τα παραπάνω ήταν τα πιο πραγματικά κομμάτια της βραδιάς. Τα πιο απολαυστικά. Εκεί που θες να δεις αυτόν που σου απευθύνεται τι έχει στο μυαλό του. Εκεί που ξεφεύγει από τα προσχεδιασμένα. Το να βλέπεις τον κ. Μπουτάρη σε αυτή την ηλικία να κάθεται αντικρυστά σου, να τρώει και παράλληλα να υπερχειλίζει το πρόσωπο του από πάθος για το κρασί, το κρασί της οικογενείας του, είναι από τα ανεκτίμητα πράγματα. Ιδίως για έναν 26χρονο όπως εγώ.
Όσα προηγήθηκαν αυτού ήταν μια καλή ευκαιρία να αρπάξουμε πληροφορίες για όσα μας συναρπάζουν. Για όσα δεν επιχειρήσαμε ποτέ να τους βγάλουμε τα πέπλα. Μαντινεία, Κτήμα Μάτσα, Ηράκλειο, Νάουσα, Γουμένισσα, Σαντορίνη. 6 περιοχές όπου η οικογένεια Μπουτάρη δραστηριοποιείται. 6 περιοχές με την δική της trademark ποικιλία η κάθε μία. Ξνόμαυρο στη Νάουσα και τη Γουμένισσα. Ασύρτικο στη Σαντορίνη. Μοσχοφίλερο στη Μαντινεία. Αγιωργίτικο στη Νεμέα. Βηλάνα στην Κρήτη.
Ο οινογνώστης Θοδωρής Λέλεκας και ο Λευτέρης Ελευθερίου έστησαν μια ευχάριστη παρουσίαση, σε μια εκδοχή χιουμοριστικών διδύμων του σινεμά. Ο έμπειρος οινογνώστης που ξέρει κάθε λεπτομέρεια για την ποικιλία, μέχρι και τη σύσταση του κάθε εδάφους. Δίπλα του ο απλός άνθρωπος που θέλει απλώς να απολαμβάνει το κρασί. Κάθε γεύση συνοδευόταν από ένα finger food. Αρμονικές ενώσεις στο στόμα. Στην αυλή του 48 Urban Garden άκουγες το κοσμικό τσιν τσιν που ακούγεται όταν συνέρχονται οι άνθρωποι μαζί. Άγνωστοι ή γνωστοί, αληθινοί κάτω από την επίδραση του κρασιού.
Το Μοσχοφίλερο από τα λευκά κρασιά είναι το συγκρότημα για το οποίο έχεις πάει σε μια συναυλία. Αλλά το ροζέ Σημείο Στίξης είναι εκείνη η μπάντα που δεν γνώριζες, αλλά κατάφερε να σε κάνει να ξεχάσεις γιατί ήρθες στο live. Δεν σε νοιάζει καν αν θα βγει το big act στη σκηνή. Πλέον, είναι αυτό για σένα το big act. Είναι η χρυσή τομή, είτε είσαι πιο πολύ του λευκού είτε του κόκκινου.
Φεύγοντας από το 48 Urban αυτό που κρατάω είναι η ζεστασιά της οικειότητας. Οικειότητα με το κρασί και κατ΄επέκταση με τους ανθρώπους που βάζουν μέσα την ψυχή τους. Γιατί αν ξέρεις ότι αυτό που κοιτάς στο ράφι είναι αποτέλεσμα προσπάθειας ποτισμένης με μεράκι και ωραίο πάθος, το εκτιμάς αλλιώς!
