Τα σημάδια ήταν εκεί, όμως δυστυχώς εσύ προτίμησες να τα παραβλέψεις: σου χαμογελάνε όλοι μ’ έναν τρόπο που θα μπορούσες να τον χαρακτηρίσεις και «σαρδόνιο», σου φέρονται καλά, σου μιλάνε τόσο γλυκά που θαρρείς πως βλέπεις το μέλι να στάζει απ’ τα χείλη τους.
Δεν ξέρεις ότι σ’ έχουν πιάσει κότσο, κι ας σε λένε, για παράδειγμα, Σπύρο. Οσονούπω, ωστόσο, θα το διαπιστώσεις- όμως τότε θα είναι αργά. Γιατί όταν σου είπε η κοπέλα σου πως το βράδυ θα βγείτε με τα παιδιά (εν τέλει ήρθαν και 3 αποπαίδια) για φαγητό, εσύ προτίμησες σαν κλασικός ομιλών γορίλας να φας ελάχιστα όλη τη μέρα, προκειμένου να ισοπεδώσεις όλα τα πιάτα το βράδυ στο μαγαζί.
Φευ: τελικά σε πήγανε για σούσι. Κι εκεί κατάλαβες με ταπεινωτικό τρόπο για ποιο λόγο το να φας σούσι δεν είναι μαγκιά, είναι αυτοταπείνωση…
Δε χορταίνεις ποτέ- των ποτών
Περίμενες τα συνηθισμένα: καρδιακές αρρυθμίες, να ιδρώνεις ανεξέλεγκτα, να αισθάνεσαι έναν αφόρητο πόνο στο στομάχι σα να έχεις δεχτεί αλλεπάλληλες γροθιές εκεί, απροκάλυπτο φλερτ με την δυσπεψία και κατάληξη στα επείγοντα ενός εφημερεύοντος νοσοκομείου προκειμένου να σου βάλουν οξυγόνο, καθώς δυσκολευόσουν ν’ αναπνεύσεις- ό,τι συμβαίνει κάθε φορά που βγαίνεις έξω για φαγητό, δηλαδή, και τρως σα να μην υπάρχει αύριο (που παραλίγο να μην υπάρχει για σένα…).
Εδώ, όμως, τζίφος: έχεις φάει 15 κομμάτι νιγκίρι σουσι, 12 μάκι, μια σαλάτα με γαρίδες, 8 ναρεζούσι, κάτι τσιπς φτιαγμένα από… κάτι- τίποτα. Το κενό στο στομάχι συνεχίζει να υφίσταται, λες κι έχεις κατεβάσει απλά ένα βερίκοκο, το οποίο πρώτα το πέρασες από τον ατμό.
Καταλήγεις στο προφανές συμπέρασμα: με το σούσι δεν χορταίνεις, ακόμα κι αν φας για όλους τους Ιάπωνες επί της γης. Γι’ αυτό, στις 3 το πρωί καταλήγεις να τρως βρόμικο στη Μαβίλης.
Έπειτα, ναι: τσεκάρεις τα εφημερεύοντα.
Φύκια για όχι-και-τόσο μεταξωτές κορδέλες
Πριν πας εκεί, είχες μια αόριστη ιδέα για το τι ακριβώς είναι το σούσι: πάντως ΟΧΙ μπριζόλα. Αφότου έκατσες, όμως, στο μαγαζί κι έφαγες τα πρώτα 8 πιάτα, αποφάσισες να διευρύνεις τους γαστριμαργικούς σου ορίζοντες.
Τελικά, έμαθες πως το σούσι είναι παραδοσιακό ιαπωνικό φαγητό που φτιάχνεται από ωμό ψάρι, το οποίο συνδυάζεται με φύκια. Και μιας και η μητέρα (αλλά και ο μπαμπάς…) της μάθησης είναι η επανάληψη, πάμε πάλι: ωμό ψάρι με φύκια.
Το επόμενο στάδιο είναι να σερβίρουν για ποτό αυθεντικό θαλασσινό νερό και για επιδόρπιο lemon pie με άμμο.
Ρε δεν πάει στο διάολο;
Ξύλο απελέκητο: η ιστορία των chopsticks
Έρχεται η χαριτωμένη κοπελίτσα με τα σχιστά της τα ματάκια και σας αφήνει τα πιάτα, τις χαρτοπετσέτες και τα μαχαιροπίρουνα ξυλάκια με τα οποία πρέπει, υποτίθεται, να φας τα πάντα.
Συγγνώμη, εμείς που δεν έχουμε μεγαλώσει στη Γιοκοχάμα και όταν πιάνουμε με τα δάχτυλά μας τα chopsticks είναι σα να προσπαθούμε να βάλουμε τετράγωνο βύσμα σε στρόγγυλη υποδοχή, τι θα κάνουμε; Θα υιοθετήσουμε τακτική «Η γυναίκα, το κοτόπουλο και το σούσι θέλουν χέρι»;
Σεβαστή η παράδοση των chopsticks και το γεγονός πως είστε ιαπωνικό εστιατόριο, αλλά φέρτε κι ένα μαχαιροπίρουνο μαζί με τα ξυλάκια για μας τους Νεάντερνταλ. Όποιος θέλει τρώει με ξυλάκια, όποιος θέλει με πιρούνια.
Α, ναι: και όποιος θέλει τρώει τα λυσσακά του παλεύοντας να πιάσει σωστά τη γαρίδα με το ξυλάκι.
Ούτως ή άλλως, περισσότερο θα χορτάσει απ’ όσο αν φάει σούσι…
Η τιμή τιμή δεν έχει
Οκ, δε χρειάζεται να δώσεις το (ωμό) νεφρό σου προκειμένου να φας σε σουσάδικο, όμως δεν είναι ακριβώς και «Ό,τι πάρεις 1 ευρώ»- μια μέση κατάσταση: το πιάτο με 4-6 «κομμάτια» κυμαίνεται, ανάλογα σε ποιο μαγαζί θα κάτσεις, μεταξύ 5-8 ευρώ. Νορμάλ, σωστά;
Λάθος: γιατί αν κάνεις το απονενοημένο διάβημα του να προσπαθήσεις να χορτάσεις, θα πρέπει να πάρεις τουλάχιστον 4-5 τέτοια πιατάκια, συν καμιά σαλάτα, συν το ποτό σου… Ε, θα χρειαστείς στην καλύτερη 25 ευρώ.
Εντάξει, σωστό: όταν πας για σούσι δεν πας για να χορτάσεις, πας για τη γεύση, την εμπειρία και για να μείνεις νηστικός.
Όμως, από την άλλη…
Ξέρετε πόσα πιτόγυρα τρως με 25 ευρώ;