Η ατάκα του Θεόδωρου Πάγκαλου «στ’ αρχ@@@@ του κόσμου ο Μπελογιάννης» προκάλεσε περισσότερες αντιδράσεις και από την απόφαση ανέγερσης μουσείο γι’ αυτόν. Αν και μουσειακό είδος και ο ίδιος ο πρώην πολιτικός, με την έννοια πως αποτελεί κειμήλιο μιας άλλης εποχής, κατάφερε ξανά να κάνει τον κόσμο να ασχοληθεί μαζί του και όχι με την ουσία της υπόθεσης.
Ο άθρωπος είναι ο Μουρίνιο των κοινοβουλευτικών εδράνων. Κάθε τρεις και λίγο αμπολάει και μία ηχηρή παστόκα που τον φέρνει ξανά και ξανά στο προσκήνιο κι στρέφει πάνω του τα φώτα τση δημοσιότητος, όπως ακριβώς κάνει και ο Πορτογάλος προπονητής της Τσέλσι, δηλαδή των «μπλε».
Αντιθέτως, ο Πάγκαλος ήταν με τσου «πράσινους». Όχι από πάντοτε, αλλά από τότε που ο Αντρέας ο Παπαντρέου έδωσε ερπίδα στον κόσμο για Αλλαγή και το ΠΑΣΟΚ έγινε όχημα στο οποίο ανέβαινε ολοένα και περισσότερος κόσμος, πηδώντας από τα τραίνα της ΕΔΑ, της Ένωσης Κέντρου ή του ΚΚΕ.
Αν και γόνος στρατιωτικής οικογένειας (παππούς στρατηγός που έγινε δικτάτορας, πατέρας υπαρχηγός ΓΕΑ και θείος αντιναύαρχος) ο κύριος Πάγκαλος γιόμισε με γαλόνια πολιτικού τύπου το πέτο του. Από το 1981 και μετά σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις που έλαβε μέρος, εξελέγη πανηγυρικά, γεγονός που δείχνει πως ποτέ δεν έπαψε να είναι ένας γνήσιος εκφραστής της λαϊκής βούλησης. Όσο κι αν πολλοί κακοθεληταί επαναλάμβαναν πως ο λόγος του υπήρξε ωμός, προκλητικός και φλέρταρε με τη χυδαιότητα πιο έντονα κι από κεραμιδόγατο που ψάχνει ταίρι, ελάχιστα άλλαξαν στην αγάπη που του έδειχνε ξανά και ξανά το εκλογικό σώμα.
Το 1996 ήταν η κρίση στα Ίμια και το περίφημο «ας πούμε πως τη σημαία την πήρε ο αέρας». Τρία χρόνια αργότερα η παράδοση του Οτσαλάν στους Τούρκους με την πατρική συμβουλή «Σάββα παιδί μου, πέτα τον έξω». Αυτά τα δύο γεγονότα (ή γεγονά, όπως επιμένουμε να λέμε στο Ιόνιο που ευτυχώς δεν έχουμε πολλά πάρε δώσε –ακόμα- με τσου Τούρκους) σηματοδοτήσανε το θάνατο του παλιού ΠΑΣΟΚ, του ορθόδοξου και τη μπορεία προς τον εκσυγχρονισμό τση παρατάξεως και τση ελληνικής κοινωνίας. Τέρμα οι σαχλαμάρες τύπου «όξω οι βάσεις του θανάτου» και τα «εοκ και νατο το ίδιο συντικάτο» που βρόμαγαν κάργα εϊτίλα.
Μπορεί να κατηγορήθηκε για όσα είπε, αλλά στην πραγματικότητα η πλειοψηφία συμφωνούσε -έστω και σιωπηρά- πως για έναν Κούρδο ή για μια βραχονησίδα δεν άξιζε το γκόπο να χαλάσουμε τσι καρδιές μας ούτε με συμμάχους ούτε με φασαριόζους και φωνακλάδες γείτονες που πάντα ψάχνουνε μια ευκαιρία να κάμουνε κομμάτι παραμέσα το φράχτη και να κλέψουνε μισό μέτρο γης.
Η επανεκλογή του και η αναρρίχηση του στα κυβερνητικά αξιώματα αυτό έδειξε. Δεν μπα να έλεγε ό,τι ήθελε και να έπεφτε το κράξιμο της αρκούδας. Την ώρα που ο λαός εξασκούσε το ύψιστο των δικαιωμάτων του στο σύγχρονο ανέκδοτο που αποκαλείται «κοινοβουλευτική δημοκρατία», στο πρόσωπό του έβλεπε την εξιδανικευμένη εικόνα του εαυτού του. Τον άθρωπο που εμπιστευόταν επειδής του έμοιαζε, απλά ήταν το πιο έξυπνο, πιο σπουδαγμένο, πιο ευφυές και πιο εξελιγμένο μοντέλο του ιδεατού ΠΑΣΟΚου που όλοι πάντα θέλανε να γίνουν.
Και αργότερα ο Πάγκαλος παρέμεινε ο πολιτικός που με τον οξύ σχολιασμό «ξέρναγε» αλήθειες. Όπως το καταπληκτικό, εκπληκτικό, γκρανγκινιολικό «μαζί τα φάγαμε», το οποίο ήρθε ως η ατάκα που σφράγισε την τρίτη ΠΑΣΟΚική δημοκρατία που γνώρισε ο τόπος. Όπως πολύ σωστά παρατήρησε κι ένας περιπτεράς, εκειός δεν έκοβε απόδειξη για το μπουκαλάκι το νερό που έκανε 50 λεπτά, κάποιος άλλος παντελόνιαζε κάτι εκατομμύρια σε μίζες για τα εξοπλιστικά. Πολύ θέλει να πέσει όξω το κράτος;
Σαν ενοχλητική μύγα που όσες φορές κι αν σου μαγαρίζει το φαΐ, επανέρχεται και διεκδικεί κάτι ακόμα, ο αειθαλής κι εχέφρων πρώην υπουργός και αντιπρόεδρος μιας ολόκληρης κυβέρνησης, πήρε θέση και στο θέμα του Μπελογιάννη. Αφού άκουσε τσι προηγούμενες μέρες δεξιούς κι αριστερούς να τοποθετούνται και να λέει έκαστος τα δικά του, μίλησε ξανά εξ ονόματος του λαού που τόσο τον αγάπησε. «Στ’αρχ@@@@ του κόσμου ο Μπελογιάννης», είπε και για να λέμε και καμία αλήθεια αναμεταξύ μας, πάλι δίκιο είχε ο γίγας. Εκτός κι αν εσείς πήρατε γραμμή για το τι ακριβώς προηγήθηκε και έχετε κι άποψη βεραμέντε για τις συνθήκες που οδήγησαν στην καταδίκη και την εκτέλεσή του. Εδώ ακόμη κι όσοι ζήσανε από πρώτο χέρι τα καθέκαστα αλλάζανε κάθε τρεις και λίγο τη θέση τους, συμπεριλαμβανομένου και του θεματοφύλακα της αριστεροσύνης στην Ελλάδα, του ΚΚΕ.
Εξήντα πέντε χρόνια μετά ο Μπελογιάννης θα είχε ένα κάποιο ενδιαφέρον εάν έπαιρνε μεταγραφή από τον Ολυμπιακό στον Παναθηναϊκό ή αν ήταν προτεινόμενος για αποχώρηση από το σερβάιβορ. Ειδικά για το τελευταίο, είμαι σίγουρος πως ο κύριος Πάγκαλος έχει άποψη και καλό θα ήτο να ερωτηθεί για να δούμε κι εμείς πώς θα κινηθούμε στη μεσαιωνικού τύπου μεταπασοκική εποχή που ζούμε.