Ο Λόιντ Όλσεν ήταν ένας από τους εκατοντάδες εκατομμύρια αγρότες του κόσμου που αποφάσισαν μια μέρα να κάνουν σούπα το πιο καλοθρεμμένο κοτόπουλο τους. Το συγκεκριμένο κοτόπουλο όμως δεν είχε καμία… διάθεση να γίνει ένα από τα δισεκατομμύρια τέτοια του κόσμου που θα κατέληγε παρέα με καροτάκια και χορταρικά στην κατσαρόλα…
Μια όρνιθα, ελεύθερη στη φύση, μπορεί να ζήσει από 5 έως 11 χρόνια, ανάλογα τη ράτσα. Μια όρνιθα ακέφαλη είναι γνωστό ότι αντέχει έως και λίγα λεπτά, προτού ξεψυχήσει. Το κοτόπουλο της ιστορίας μας ξεπέρασε όμως κάθε οργανικό και βιολογικό νόμο. Παραμένοντας ζωντανό επί 18 ολόκληρους μήνες, χωρίς κεφάλι!
Το απίστευτο κι όμως αληθινό συμβάν έλαβε χώρα στην πόλη Φρούτα του Κολοράντο το Σεπτέμβριο του 1945. Μετά τον αποκεφαλισμό του από τον Όλσεν, το πουλερικό συνέχισε να περπατά σα να μην συμβαίνει τίποτα. Έκπληκτος ο αγρότης, αποφάσισε να μη του δώσει τη χαριστική βολή για να δει που το… πάει.
Το άφησε και επέστρεψε το επόμενο πρωί στο κοτέτσι, διαπιστώνοντας ότι το ζωντανό απλώς δεν… ήθελε να πεθάνει. Ασφαλώς η κίνηση του δεν ήταν κανονική, λόγω έλλειψης όρασης περπατούσε αδέξια, αλλά στεκόταν στα δυο του πόδια και σουλατσάριζε κανονικότατα, αναζητώντας ενστικτωδώς τροφή.
Ο Όλσεν αποφάσισε να το συντηρήσει και έπρεπε να βρει έναν τρόπο για να το ταΐζει. Εξέτασε τον λαιμό του και άρχισε να του ρίχνει τροφή σε υγρή μορφή, με σύριγγα κατευθείαν στον οισοφάγο. Ζωτικής σημασίας επίσης ήταν να του καθαρίζουν τη βλέννα με μια σύρριγα από το λαιμό για να μην πνιγεί. Το κοτόπουλο βαφτίστηκε Μάικ κι έγινε το κατοικίδιο της οικογένειας, το οποίο στην αρχή οι γείτονες αντίκριζαν με… τρόμο.
Τι είχε συμβεί όμως και το ζώο είχε επιζήσει κόντρα σε κάθε λογική; Ύστερα από μια σειρά εξετάσεων, στις οποίες υποβλήθηκε από επιστήμονες του Πανεπιστημίου της Γιούτα, το «θαύμα» αποδόθηκε ως εξής: Ο Μάικ επέζησε επειδή ο Όλσεν αστόχησε και δεν πέτυχε τον εγκεφαλικό μίσχο, το ένα αυτί και την καρωτίδα.
Το κοτόπουλο είχε χάσει την όρασή, το ράμφος του κι ένα μέρος του εγκεφάλου του, όχι όμως αυτό που επηρέαζε τις ζωτικές του λειτουργίες.
Σε αντίθεση με τον άνθρωπο, ο εγκέφαλος στα κοτόπουλα είναι συγκεντρωμένος στο πίσω μέρος του κεφαλιού. Το χτύπημα μπορεί να το αποκεφάλισε, αλλά το μεγαλύτερο μέρος του εγκεφαλικού στελέχους του είχε μείνει στο σώμα του. Ήταν αυτό που ήλεγχε τις βασικές λειτουργίες, όπως η αναπνοή και ο καρδιακός ρυθμός.
Το απίστευτο βέβαια είναι ότι σε όλα αυτά είχε προστεθεί μια ακόμα ζωτικής σημασίας σύμπτωση. Ένας θρόμβος είχε εμποδίσει την ακατάσχετη αιμορραγία…
Η φήμη του «θαυματουργού Μάικ», όπως ονομάστηκε, εξαπλώθηκε γοργά ύστερα από τη δημοσίευση – αφιέρωμα μιας τοπικής εφημερίδας. Ακόμα κι έτσι όμως, ο κόσμος που συνέρρεε στη φάρμα του Όλσεν για να αντικρίσει το θέαμα, πίστευε ότι επρόκειτο για απάτη. Σιγά-σιγά βέβαια, αρκετοί από αυτούς τους «άπιστους Θωμάδες» άρχιζαν να αποκεφαλίζουν με διαφορετικό τρόπο τα κοτόπουλα τους, ελπίζοντας να «επιτύχουν» το ίδιο αποτέλεσμα. Ο Μάικ όμως δεν απέκτησε ποτέ… ανταγωνιστές.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά η οικογένεια δέχτηκε πρόταση από έναν σόουμαν, ονόματι Χ. Μ. Γουέιντ, ο οποίος προέβαλε παράξενα ζώα και «φρικιά» σε τσίρκα και καρναβάλια. Έπεισε τους ιδιοκτήτες ότι θα εισέπρατταν μεγάλα κέρδη από το πουλί-θαύμα και όντως οι περιοδείες που ακολούθησαν αποδείχτηκαν ιδιαίτερα κερδοφόρες.
Αφού έλαβαν την απαραίτητη ιατρική σφραγίδα ότι δεν επρόκειτο για φάρσα, οι Όλσεν πήραν τους δρόμους, διαφημίζοντας τον Μάικ σε Καλιοφόρνια, Φλώριντα, Λος Άντζελες, Ατλάντα, Σικάγο, Νέα Υόρκη και Αριζόνα.
Ο «θαυματουργός Μάικ» εύλογα έγινε, κατά τη διάρκεια της περιοδείας του, διάσημος μέσω των Μ.Μ.Ε. Ακόμα και μεγάλα περιοδικά, όπως τα ΤΙΜΕ και LIFE φιλοξένησαν την ιστορία του, προς τέρψιν του ιδιοκτήτη του. Το «freak show» που είχε στήσει του απέφερε έως και 4.500 δολάρια την ημέρα, στο απόγειο της… καριέρας του.
Επί 16 μήνες οι Όλσεν και το πουλερικό ταξίδευαν από πόλη σε πόλη, με τελευταίο σταθμό το Φοίνιξ της Αριζόνα, όπου ο Μάικ, κανονικός (πλην ακέφαλος) κόκορας πια, άφησε την τελευταία του πνοή. Το Μάρτη του 1947 και ενώ βρισκόταν σε ένα μοτέλ, πνίγηκε από έναν σπόρο καλαμποκιού που είχε καταφέρει να βάλει στον οισοφάγο του. Οι Όλσεν δεν είχαν μαζί τους τον κατάλληλο εξοπλισμό για να τον σώσουν. Είχαν ξεχάσει τις σύριγγες σε μία προηγούμενη παράσταση του Μάικ.
Ο Όλσεν δεν ήθελε να παραδεχτεί ότι πέθανε από δική του απροσεξία και για πολύ καιρό διέδιδε ψευδώς ότι τον πούλησε σε έναν εργαζόμενο στο τσίρκο. Το 2015 ωστόσο ο δισέγγονος του, Τρόι Γουέιτερς, δήλωσε στο BBC ότι λίγα χρόνια προτού πεθάνει, ο Όλσεν του εκμυστηρεύτηκε την αλήθεια.
Ο Μάικ εξελίχθηκε σε… τοπικό ήρωα στη γενέτειρα του. Οι κάτοικοι της μικρής πόλης του Κολοράντο έστησαν άγαλμα προς τιμήν του και από το 1999 διοργανώνουν κάθε χρόνο φεστιβάλ στη… μνήμη του. Οι συμμετέχοντες προσέρχονται μαζί με τους κόκορές τους και παίρνουν μέρος σε μικρούς διαγωνισμούς.
Τα του Καίσαρoς τω Καίσαρι. Εκτός από την παροιμιώδη θέληση που επέδειξε για… ζωή, ο Μάικ είναι η μοναδική όρνιθα της ιστορίας που δικαιολόγησε τον τίτλο «η κότα με τα χρυσά αυγά»…