Ζούμε σε μια εποχή που η πολιτική κατάσταση σε παγκόσμια κλίμακα σκεπάζει τα πάντα. Δε μπορεί τίποτα να σταθεί ισότιμα απέναντι στον πόλεμο. Όλα καλύπτονται από την Ουκρανία και το ηχηρό μήνυμα που θέλει να στείλει ο κόσμος στη Ρωσία. Η Eurovision δεν λείπει από τον χορό.
Ήταν αναμενόμενο πως η συμμετοχή της Ουκρανίας στη φετινή Eurovision θα κέρδιζε παραπάνω συμπάθεια, μόνο και μόνο απ΄αυτό το στοιχείο. Ακόμα κι αν το τραγούδι … δεν ακουγόταν πάλι θα είχε υποστήριξη.
Στην περίπτωση του Kalush Orchestra και του τραγουδιού τους με τίτλο Stefania, η στήριξη πήγε ένα βήμα παραπέρα και η Ουκρανία φαντάζει ως ένα από τα 2-3 μεγαλύτερα φαβορί για να κερδίσουν τη φετινή Eurovision. Στις αποδόσεις βρίσκεται στην πρώτη θέση, μετά και την εμφάνιση της μπάντας στον Ά Ημιτελικό που έγινε το βράδυ της Τρίτης.
Αυτή η χορωδιακή ερμηνεία του τραγουδιού έχει κάτι το υποβλητικό στα σημεία του τραγουδιού που συμβαίνει αυτό, δημιουργεί κάτι το συμμετοχικό, σε κάποιες στιγμές μπορεί να φέρνει μνήμες από Wild Dances, αποπνέει μια μυσταγωγία, ίσως μια ιθαγενή τελετή, κάτι το αμαζόνιο, το διονυσιακό και απόκοσμο, όμως δεν είναι με τίποτα ένα τραγούδι που αξίζει όχι να κερδίσει, αλλά να βρίσκεται στις 5 πρώτες θέσεις.
Φωνητικά ο κεντρικός τραγουδιστής δεν έχει καμία τρομερή φωνή, το ραπ κομμάτι είναι κάκιστο, χωρίς καν να χρειαστεί κάποιος να αναζητήσει τι σημαίνουν τα λόγια του τραγουδιού και αν έπρεπε να δίναμε τώρα μια βαθμολογία στο Stefania, το ανώτερο που θα έπαιρνε, είναι το 7.
Ούτε το χορευτικό κομμάτι, ούτε η σκηνογραφία-σκηνοθεσία προσφέρουν κάτι το τόσο εντυπωσιακό. Το χειροκρότημα και οι φωνές στο στάδιο του Τορίνο αφορούν ορθά την Ουκρανία και την ανάγκη να στηρίζεται αυτή τη στιγμή αυτή η χώρα – όπως και όλες όσες είναι σε εμπόλεμη κατάσταση – αλλά αρκεί αυτή η αποθέωση.
Η απόδοση 4/6 που έχει η συμμετοχή της Ουκρανίας στη Eurovision 2022 είναι κραυγαλέα μικρή για ένα τραγούδι σαν κι αυτό που δε θα ήταν υπερβολή να συγκριθεί με το We Are The Winners of Eurovision που είχε στείλει η Λιθουανία πριν καμιά δεκαετία.
Ακόμα και για όλους όσοι είμαστε υπέρ της πολιτικής διάστασης της μουσικής, η Eurovision είναι ένας μουσικός διαγωνισμός. Μπορεί να έχει πολιτική χροιά, θα μπορούσαν να εμφανιστούν όλοι με ουκρανικές σημαίες στο Τορίνο και να ουρλιάζουν #FreeUkraine όλο το βράδυ στους ημιτελικούς και στον τελικό, αλλά το αποτέλεσμα πρέπει να έχει και μουσικά κριτήρια.
Στο παρελθόν έχουν υπάρξει τραγούδια με κοινωνικό-πολιτικό χαρακτήρα που κέρδισαν γιατί υπερείχαν των περισσότερων τραγουδιών στο μουσικό κομμάτι. Με τους Kalush δεν ισχύει. Μάλλον Kakush τους λες…
Ακόμα κι έτσι όμως, ας μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για τη Eurovision. Έχουμε δει τόσες ομορφιές κι αδικίες κατά καιρούς που αν δούμε κι άλλη μια δεν πρόκειται να αλλάξει η ζωή μας. Φέτος τουλάχιστον δικαιολογείται και με το παραπάνω. Θα είναι για καλό σκοπό…