Μάντεψε. Έφτασε για άλλη μια χρονιά η στιγμή που ελάχιστα μένουν μπροστά μας και πολλά μένουν πίσω μας. Αυτές οι μέρες φτιάχτηκαν για να σκαλίζουμε τις αναμνήσεις μας. Μέρος αυτών είναι και η δύναμη της έβδομης τέχνης. Μια τέχνη που το 2018 συνάντησε έναν φίλο από τα παλιά.
Το horror βρίσκεται σε ανοδική πορεία από το 2015, αλλά χρόνια που να έχουμε 3 ταινίες horror και μία sci-fi horror στις καλύτερες της χρονιάς, δεν υπήρχε. Μάλιστα, οι δύο εξ αυτών είναι κατά την ταπεινή μου άποψη οι καλύτερες της χρονιάς. Και σε αυτό παίζουν ρόλο πολλοί παράγοντες. Κάθε πράγμα στον καιρό του όμως. Η λίστα ξεκινάει από το sci-fi, περνάει από τη βιογραφία στο κοινωνικό, μετά στο πιο artistic, μεταπηδά στο action και καταλήγει στο horror.
Ready Player One
Ο Στίβεν Σπίλμπεργκ είχε καιρό να μας προσφέρει μια πολύ καλή ταινία. Το Ready Player One είναι μια τέτοια και μάλιστα στο στοιχείο που κατέχει καλύτερα από τους περισσότερους. Πολύ έξυπνη ταινία, με σωστή ταχύτητα στη δράση της, με έναν villain, τον Μπεν Μέντελσον, ιδανικό, με σημαντικά μηνύματα.
Annihilation
Πολλοί χαρακτήρισαν το φιλμ του Άλεξ Γκάρλαντ την ταινία της χρονιάς. Ακόμα περισσότεροι μίλησαν για οσκαρική ερμηνεία της Νάταλι Πόρτμαν. Αυτές οι θέσεις δεν απέχουν πολύ από την πραγματικότητα. Το Annihilation είναι ένα από τα 4-5 καλύτερα sci-fi της δεκαετίας που διανύουμε και πιθανότατα το καλύτερο sci-fi horror.
Καθώς τελειώνει όμως σου δίνει την αίσθηση ότι υπάρχει κάτι μικρό που του λείπει. Κάτι που θα μπορούσε να το εκτοξεύσει πέραν των φυσιολογικών ορίων. Αυτά πάντως τα άγγιξε και τα ψιλοέγδαρε.
First Man
Από τις βιογραφίες που ξέφυγαν του άγραφου κανόνα. Ότι δηλαδή οι βιογραφίες έχουν μια σπουδαία ερμηνεία και τίποτα περισσότερο. Το First Man δεν είναι η ερμηνεία του Ράιαν Γκόσλινγκ ως Νιλ Άρμοστρονγκ μόνο.
Σίγουρα αυτό θα προσέξεις πρώτα απ΄όλα. Αλλά όταν το μάτι κινηθεί και περιμετρικά του Ράιαν, θα βρει κάμποσα καλά χαρακτηριστικά να εστιάσει. Είτε μιλάμε για την σκηνοθετική οπτική του Ντέιμιαν Σαζέλ και την κίνηση της κάμερας είτε για καθαρά αφηγηματικά εργαλεία.
The Ballad of Buster Scruggs
Πώς έλεγε η διαφήμιση για το παριζάκι που το βλέπεις και είναι καλό; Ε, κάπως έτσι είναι τα πράγματα και για τους αδερφούς Κοέν. Το λιγότερο που μπορούν να κάνουν είναι το καλό. Το Ballad of Buster Scruggs δεν είναι σίγουρα το λιγότερο, αλλά όχι και το περισσότερο. Είναι στο μέσον του εύρους τους. Και το μέσο κατατάσσει την ταινία λίγο έξω από τη δεκάδα των καλύτερων της χρονιάς. Τα υπόλοιπα στα έγραψα και εδώ.
Creed 2
Αναβίωση των δεσμών μας με το παρελθόν, πλήρωση των ανολοκλήρωτων κύκλων της ζωής, πληθώρα συναισθημάτων. Με τον Σταλόνε και το συγκεκριμένο franchise δεν θα είμαστε ποτέ αντικειμενικοί. Αν και στο δεύτερο Creed η αντικειμενικότητα με την υποκειμενικότητα σχεδόν ταυτίζονται. Ο τρόπος που χαράσσει το τέλος της πορείας του ο Ρόκι είναι τόσο έντονα όμορφος που νιώθεις όλα όσα θα ήθελε ο Sly να νιώσεις.
The Rider
Μια σκληρή και συνάμα εγκάρδια ιστορία σε κάποιο ράντσο στις ΗΠΑ. Ο Μπρέιντι ζει με τον πατέρα του και τη μικρή του αδελφή που έχει αυτισμό. Είναι ένας αστέρας του ροντέο και θέλει να κάνει καριέρα εκεί. Είναι η διέξοδος του και της οικογένειας προς ένα καλύτερο οικονομικά μέλλον. Όλες του οι ελπίδες και τα όνειρα έχουν τοποθετηθεί στο ροντέο,
Ένα ατύχημα όμως θα του προκαλέσει εγκεφαλική βλάβη με αποτέλεσμα να διαλυθούν διά παντός αυτά τα όνειρα. Ο Μπρέιντι δεν βλέπει πια άλλο φως μπροστά του. Αυτό το κενό θα τον οδηγήσει στην αναζήτηση ενός σκοπού. Ο σκοπός αυτός εμφανίζεται στο άλογο που του παίρνει ο πατέρας του που του θυμίζει τον Γκας, το άλογο που είχε πριν το ατύχημα.
Αυτό το άλογο θα του ανάψει ξανά το φιτίλι της ιππασίας, αλλά μια παρολίγον μοιραία στιγμή θα του υπενθυμίσει ότι κάποιες φορές η ζωή λέει ένα απαράβατο Όχι στις επιθυμίες μας. Και πρέπει απλά να κάνουμε την ειρήνη μας με αυτό μέσα μας.
Hereditary
Συμβολισμοί υψηλού επιπέδου από τον Άρι Άστερ και το Hereditary. Τι είναι αυτό που κληρονομούμε από τους προγόνους μας; Όχι με την ιστορική έννοια, αλλά με την οικογενειακή. Ο παππούς, η γιαγιά, οι γονείς. Συνδεόμαστε μαζί τους με κάποιο τρόπο και κάθε στοιχείο αυτής της σύνδεσης περνάει στον τόπο που συμβαίνει και αλλάζει τονισμό. Γίνεται στοιχειό.
BlacKKKlansman
Αυτός ναι, είναι ο Σπάικ Λι. Δεν είναι ο σκηνοθέτης του Chiraq. Χωρίς να θέλω να μειώσω την προηγούμενη ταινία του, το BlacKKKlansman είναι φανταστικό. Και κλείνει με έναν αναπάντεχο τρόπο, αλλά τόσο ταιριαστό.
Ενώ όλη η ταινία κινείται σε ένα ανάλαφρο ύφος παρόλο που καταπιάνεται με την Κου Κλουξ Κλαν και κλείνει κιόλας με την αποκάλυψη του εμπαιγμού του Ρον Στάλγουορθ προς τον ηγέτη της ΚΚΚ, λίγο μετά σου δείχνει αυτό που πρέπει να εντυπωθεί μέσα σου. Τη βία. Την αλόγιστη και πολύ συχνά πλέον θανατηφόρα βία που εκκολάπτεται ξανά στην Αμερική.
Burning
Ο Λι Τσανγκ-Ντονγκ δίνει στο σινεμά του 2018 και των επόμενων ετών μια αλλόκοτη ιστορία με θριλερική ουσία και πετυχαίνει ένα τρόπον τινά σοκ στον θεατή. Βλέπουμε έναν νεαρό, τον Γιονγκ Σου, που αναλαμβάνει από έρωτα να προσέξει τη γάτα μιας κοπέλας, της Χε-Μι όσο αυτή θα λείπει για λίγες μέρες. Όταν επιστρέφει έχει μαζί της έναν άντρα, τον Μπεν.
Ο Γιονγκ Σου γίνεται μάρτυρας της ερωτικής τους περιπέτειας, με τον Μπεν να μην υπόκειται σε πρέπει, να έχει την οικονομική άνεση να κάνει τρέλες, αλλά να έχει και ένα παράξενο χόμπι. Του αρέσει να καίει δεντρόσπιτα. Όταν ο Γιονγκ Σου τον ακούσει να περιγράφει αυτό το χόμπι, θα νιώσει την ανάγκη να τον σταματήσει. Όμως ο Μπεν είναι αδίστακτος για το «πάθος» του.
Roma
Ο Αλφόνσο Κουαρόν θα είναι μεγάλη έκπληξη αν δεν κρατάει ένα Όσκαρ στο χέρι του τον ερχόμενο Φεβρουάριο. Το Roma έχει βάλει πλώρη να κατακτήσει τα πάντα και μόνο το Capernhaum μπορεί να του προβάλλει αντίσταση. Ο Κουαρόν σκηνοθετεί-αποτυπώνει την ιστορία μιας οικογένειας στην πόλη του Μεξικό. Η Κλιό είναι η οικονόμος του σπιτιού, η Σοφία κι ο Αντόνιο το ζεύγος και υπάρχουν και παιδιά.
Οι δυο τους χωρίζουν και ο Αντόνιο κόβει κάθε επαφή με τα παιδιά, η Σοφία τους λέει ότι έχει πάει ένα μακρινό ταξίδι για δουλειά για να μην τα πληγώσει, η Κλιό μένει έγκυος και ο πατέρας του παιδιού εξαφανίζεται και αρνείται να το δεχτεί και πίσω απ΄όλα αυτά βλέπουμε τη νατουραλιστική ματιά του Κουαρόν.
Το Μεξικό της δεκαετίας του ’70, ένα ηφαίστειο που εκρήγνυται και προμηνύει την έκρηξη της αλήθειας στην οικογένεια, ένας ασπρόμαυρος μαξιμαλισμός και μια κοινωνική καταγραφή με νοσταλγικό τόνο. Αυτό είναι το Roma που κυκλοφορεί την Παρασκευή στο Netflix.
Leave No Trace
Για το αναπάντεχα καλό διαμάντι με τον Μπεν Φόστερ τα έχουμε πει. Αργήσαμε κι εμείς να την δούμε, αργήσαμε να καταλάβουμε πόσο καλή είναι. Δικαιότατα στις κορυφαίες της χρονιάς και για μένα πολύ ψηλά. Στην πεντάδα.
Isle of Dogs
Από το Grand Budapest Hotel περιμέναμε τον Γουές Άντερσον. Πέρασαν 4 χρόνια και με το πολυσυζητημένο Isle of Dogs κατάφερε να προσφέρει το καλύτερο animation της χρονιάς. Ένα animation που θα μπορούσε άνετα να χαρακτηριστεί και καλύτερη ταινία σε μη animation κατηγορία. Η τεχνική του, η ιστορία του, το edit του, όλα συνετέλεσαν για να παραχθεί αυτό το φανταχτερό γαλόνι στο cv του Γουές.
Avengers: Infinity War
Έχω δει την ταινία 6 φορές από τον Απρίλιο που κυκλοφόρησε. Για άλλους υπερβολικά πολύ, για άλλους θα μπορούσε να είναι και περισσότερες. Μια ταινία επικών διαστάσεων από κάθε άποψη. Πολλά σημεία δράσης, ιδανικό άπλωμα σε τόσο πολλούς χαρακτήρες για να έχουν τις στιγμές τους και ένας άριστος κακός.
Ο Τζος Μπρόλιν ταίριαξε πολύ ως Thanos, αλλά έγινε και μπόλικη δουλειά στην εμφάνιση και στην προσέγγισή του. Το trailer του sequel ήρθε να μας υπενθυμίσει ότι το σινεμά έχει πλέον τρομακτικά απεριόριστες δυνατότητες για να φουντώσει πολλά διαφορετικά συναισθήματα του θεατή.
A Quiet Place
Ο Τζον Κραζίνσκι απέδειξε ότι δεν είναι μόνο ο τύπος του Office. Το είχε δείξει με σαφήνεια στο 13 Hours: The Secret Soldiers of Benghazi του Μάικλ Μπέι, αλλά εδώ είναι στεντόρεια καταφατικός. Έχει τη βασική ιδέα, συνυπογράφει το σενάριο, σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί μαζί με τη γυναίκα του Έμιλι Μπλαντ. Ένα horror από το οποίο θα επηρεαστούν πολλές ταινίες του είδους στο μέλλον.
Suspiria
Ο Δημοσθένης την αποκάλεσε ταινία της χρονιάς. Δεν έχω παρά να συμφωνήσω απόλυτα. Μπορεί να πρόκειται για ένα remake ενός θρυλικού horror του Αρτζέντο, αλλά ο Γκουαντανίνο φροντίζει να το διαχωρίσει σε σημαντικό βαθμό και να το κάνει δικό του. Ο Κουέντιν Ταραντίνο συγκινήθηκε όταν το είδε, γιατί αυτό που είδε ήταν ένας ύμνος προς το σινεμά. Θα συμφωνήσω και με τον Κουέντιν.
* Στη λίστα κανονικά θα έμπαιναν και το Vice που κυκλοφορεί στις 20 Δεκεμβρίου από την Odeon, αλλά και το Bird Box που θα κυκλοφορήσει στο Netflix με τη Σάντρα Μπούλοκ στις 21 του μήνα. Αλλά είναι πολύ μικρός ο χρόνος για να φανεί η δυναμική τους οπότε με αυτή την έννοια δεν συμπεριλήφθηκαν.