Ρεκόρ προπωλήσεων: Εσύ, θα πήγαινες να δεις αυτή την ταινία των Unboxholics;
Βρείτε μας στο

Οι άνθρωποι πάντα θα έλκονται από τις προσωπικές ιστορίες κατάκτησης, αυτές που γίνονται against all odds, που λέει το τραγούδι. Και οι Unboxholics έχουν μια τέτοια ιστορία να πουν με την ταινία τους με τίτλο Μην Ανοιγεις Την Πόρτα που θα βγει την Πέμπτη στις αίθουσες.

Φυσικά, πώς μπορεί ένα τόσο πετυχημένο ντουέτο, που σίγουρα έχει βγάλει καλά λεφτά αυτά τα 12 χρόνια που είναι στον κόσμο του Youtube και έχει φτιάξει και μια δυνατή ιστοσελίδα, να θεωρηθεί πως τα έβαλε με τα μεγάλα κύματα; Τι να πουν και άλλοι δημιουργοί δηλαδή..;

Εδώ το against all odds έγκειται στο ότι δεν είχαν σχέση με το σινεμά πριν από αυτή την ταινία, κάνουν την πρώτη τους απόπειρα, και πάντα οι πρωτάρηδες, ιδίως όταν έχουν μια ιδιότητα κυρίαρχη, όπως Youtubers, αντιμετωπίζονται ως διάττοντες αστέρες, ως περαστικοί.

Ούτως ή άλλως, και οι ίδιοι οι Unboxholics, οι δύο Καρπάδες, Σάκης και Αλέξανδρος, επικοινωνούν αυτή την ταινία ως μια υπέρβαση από την πλευρά τους.

Το «Μην Ανοίγεις Την Πόρτα» είναι μια τίμια πρώτη προσπάθεια που μπορεί να λειτουργήσει ως δόλωμα για παραγωγούς και ηθοποιούς για να γίνουν μέρος της επόμενης, αλλά μέχρι εκεί.

Ας τα πάρουμε με τη σειρά.

Ένας άντρας κατοικεί σε ένα σπίτι στο βουνό, ολομόναχος, χωρίς κινητό, χωρίς αυτοκίνητο, και επαφίεται στην εμφάνιση ενός φίλου κάθε 2 βδομάδες, που του φέρνει όσα χρειάζεται. Ένα βράδυ του χτυπάει απελπισμένα και με αγωνία και φόβο την πόρτα μια κοπέλα. Του ζητάει να της ανοίξει. Αυτός της ανοίγει. Και αυτό θα οδηγήσει στην καταστροφή.

Η κοπέλα τού εξηγεί πως είχε πάει με μια ομάδα βιολόγων σε ένα ξέφωτο για να ερευνήσουν τη χλωρίδα, μέσα στη νύχτα όμως είδε κάτι να τους επιτίθεται και έτρεξε να σωθεί. Για τις επόμενες τρεις μέρες θα βγαίνουν να αναζητήσουν τους άλλους τα πρωινά και τα βράδια θα αντιμετωπίζουν τις κατασκευές του σκοταδιού.

«Δολοφονείται» καθημερινά: Η μοναδική λέξη στην οποία οι μισοί Έλληνες κάνουν 2 ορθογραφικά λάθη
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ «Δολοφονείται» καθημερινά: Η μοναδική λέξη στην οποία οι μισοί Έλληνες κάνουν 2 ορθογραφικά λάθη

Οι δυο τους δεν έχουν ονόματα, δεν αναφέρονται ποτέ στην ταινία. Είναι ο απομονωμένος ξυλοκόπος και η έντρομη βιολόγος. Η δεύτερη έχει πει ψέματα με σκοπό να κάνει τον άντρα να μιλήσει για την απώλεια του γιου του. Και μετά με σκοπό να τον τιμωρήσει.

Η ταινία των Unboxholics έχει 3-4 καλά σημεία για jumpscare, αλλά σεναριακά δεν καταφέρνει να δημιουργήσει ένα συγκεκριμένο πλαίσιο για τον θεατή, ώστε να καταλάβει τι γίνεται. Φτάνουμε στο φινάλε για να βγάλουμε μια άκρη και μέχρι το φινάλε, υπάρχει μια υπερβολική αοριστία.

Γενικότερα, το σενάριο πάσχει σε πολλά σημεία και αν δεν ήταν η Φωτεινή Λεβογιάννη να το υποστηρίξει υποκριτικά σε κάποιες σκηνές, θα χανόταν εντελώς. Ο Σάκης Κάρπας δε μπορεί να υποστηρίξει υποκριτικά τον ρόλο του στα διαλογικά σημεία και είναι οι στιγμές χωρίς λόγια που κρατάνε το ενδιαφέρον.

Σε αυτό βέβαια παίζει ρόλο η καλή σκηνοθεσία, η πολύ καλή εικόνα, ο άριστος ήχος και η μουσική της Kid Moxie που είναι φοβερή. Σε μια αφήγηση όμως, όταν κάτι επισκιάζει το βασικό της στοιχείο, την ίδια την ιστορία, κάπου έχει χαθεί λίγο η μπάλα. Χώρια που υπήρξαν δύο-τρεις σκηνές στις οποίες η μουσική δεν ταίριαζε ως vibe με το συναίσθημα της εκάστοτε σκηνής.

Αυτό που δεν μας ικανοποίησε, είναι ότι δεν υπάρχει επένδυση πάνω στον τίτλο. Φτάνουμε στο τέλος για να καταλάβουμε ότι είναι μόνο για το ότι άνοιξε την πόρτα στην βιολόγο και δεν έχει μια συνέχεια πάνω στην προτροπή.

Είναι πρώτο βήμα, οι Unboxholics δεν έχουν υποχρέωση να ικανοποιήσουν κανέναν πέραν των εαυτών τους και εν δευτέροις το κοινό τους, αλλά αναμφίβολα, όταν εκτίθεσαι, οφείλεις να περιμένεις και την κριτική.

Έδειξε ένα καλό potential σκηνοθετικά αυτή η ταινία, θα ήταν άλλη η πρόσληψή της αν δεν πρωταγωνιστούσε ο εις εκ των δύο, αλλά ένας επαγγελματίας ηθοποιός, αλλά στο τέλος της μέρας, γούστα είναι αυτά.

Οι Unboxholics βλέπουν να έχουν κάνει ρεκόρ προπωλήσεων, αυτό όμως δεν έχει να πει κάτι για την κινηματογραφική τους αξία, διότι είναι προφανές πως όταν έχεις χτίσει ένα κοινό μερικών εκατοντάδων χιλιάδων τόσα χρόνια, που σε βλέπουν φανατικά και σε νιώθουν δικό τους άνθρωπο, θα σε στηρίξουν σε κάθε σου εγχείρημα, όπως η μάνα το παιδί της.

Το «Μην Ανοίγεις την Πόρτα» είναι συνολικά πολύ αφηρημένο, ακόμα και το premise του όπως αποκαλύπτεται στο τέλος δεν διασαφηνίζει πολλά, προκύπτει από το πουθενά, σώζεται όμως χάρη στα τεχνικά του στοιχεία που αναφέρθηκαν, συν το μοντάζ.