Ήταν Απρίλιος του 2021 όταν τη φίλαθλη κοινή γνώμη είχε συνταράξει η είδηση της πρωτοβουλίας 12 κολοσσών του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου (11 συν την Τότεναμ για την ακρίβεια) για τη δημιουργία μιας κλειστής λίγκας, που θα καταργούσε τις διασυλλογικές διοργανώσεις της UEFA, αρχής γενομένης από το Τσάμπιονς Λιγκ.
Ωστόσο, όσο αιφνιδιαστικά έσκασε τότε η βόμβα για την ανακοίνωση της δημιουργίας της European Super League, πιάνοντας εντελώς απροετοίμαστη την UEFA, άλλο τόσο εκκωφαντικά κατέρρευσε, εντός μόλις 48 ωρών.
Η ευρωπαϊκή ομοσπονδία είχε προλάβει να εξαγγείλει βαριές κυρώσεις στους «αποστάτες», ενώ κυβερνήσεις χωρών (βασική η αγγλική) και τοπικές λίγκες εξέφρασαν την αντίθεση τους. Δεν ήταν όμως κανένας από αυτούς ο λόγος της κατάρρευσης του εγχειρήματος εν τη γενέσει του. Ήταν οι «εν χορώ», οργίλες αντιδράσεις των Άγγλων οπαδών, που το πήραν κυριολεκτικά πάνω τους, εκτοξεύοντας έως και απειλές στις διοικήσεις των ομάδων τους για να εγκαταλείψουν το project.
Έτσι κι έγινε, τα μέλη του big-6 του αγγλικού ποδοσφαίρου (Λίβερπουλ, Μάντσεστερ Γιουν., Μάντσεστερ Σίτι, Αρσεναλ, Τσέλσι, Τότεναμ) άρχισαν το ένα μετά το άλλο να…. αθετούν το λόγο τους στις Ρεάλ και Μπαρτσελόνα – τους εμπνευστές και κινητήριους μοχλούς δηλαδή του trust. Σε χρόνο dt η European Super League είχε αποδειχτεί ότι διέθετε τις αντοχές ενός πύργου από τραπουλόχαρτα. Ακόμα και τότε βέβαια τα «όχι» ήταν ηχηρά. Η Παρί Σεν Ζερμέν, οι δύο μεγαλύτερες ομάδες της Γερμανίας (Μπάγερν Μονάχου, Ντόρτμουντ), της Πορτογαλίας (Πόρτο, Μπενφίκα) και της Ολλανδίας (Άγιαξ, PSV) είχαν θέσει «εαυτόν» εκτός.
Απομένει να φανεί τι έχει αλλάξει μετά την απόφαση του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που πρακτικά στερεί από την FIFA και την UEFA το αποκλειστικό προνόμιο να διοργανώνουν επίσημα τουρνουά ευρωπαϊκών συλλόγων. Το δικαστήριο της ΕΕ απεφάνθη ότι UEFA και FIFA έδρασαν παράνομα στην προσπάθεια που έκαναν για να μπλοκάρουν την δημιουργία και λειτουργία της European Super League και κατέστησε σαφές ότι δεν έχουν καμία δυνατότητα να τιμωρήσουν ομάδες που θα συμμετάσχουν σε διοργανώσεις που δεν τελούνται από την αιγίδα τους.
Σαφώς και είναι ένα σημαντικό πρώτο βήμα αυτό για τους θιασώτες της ιδέας, είναι όμως πολλά αυτά που απαιτούνται στη συνέχεια για να μην μείνει μονάχα ως τέτοιο. «Το μονοπώλιο της UEFA τελείωσε. Το ποδόσφαιρο είναι ελεύθερο. Οι ομάδες είναι τώρα ελεύθερες από απειλές για τιμωρία. Ελεύθερες να αποφασίσουν το μέλλον τους. Για τους οπαδούς, προτείνουμε δωρεάν θέαση όλων των αγώνων της λίγκας. Για τις ομάδες, εισοδήματα και έξοδα αλληλεγγύης που θα είναι εγγυημένα», έσπευσε να χαιρετήσει την απόφαση ο Μπερντ Ρέιντσαρντ, CEO της Α22 Sports Management, που βρίσκεται πίσω από την ESL.
Είναι κάτι παραπάνω από σαφές ότι η ΕSL δεν είχε προετοιμάσει καθόλου καλά την υπόθεση σε επικοινωνιακό επίπεδο. Αν το είχε κάνει, προσπαθώντας με τα μηνύματά της να ανοίξει δίαυλο επικοινωνίας με τους πελάτες του προϊόντος, δηλαδή τους οπαδούς, ίσως και να είχε αποφύγει τις πρωτοφανείς, καθολικές αντιδράσεις του αγγλικού κοινού, που έδρασε εκείνες τις δυο μέρες του Απρίλη σαν οδοστρωτήρας. Και φαίνεται τώρα ότι οι περισσότεροι σύλλογοι είτε αδυνατούν, είτε δεν θέλουν να αγνοήσουν τι συνέβη τότε, θεωρώντας ίσως ότι αφού ο πελάτης έχει πάντα δίκιο ο κόσμος τελείωσε με συνοπτικές διαδικασίες τα όποια διλήμματα.
Σύμφωνα με τα διεθνή ρεπορτάζ, ούτε λίγο, ούτε πολύ περίπου 20 σύλλογοι έχουν ήδη αρνηθεί τη συμμετοχή τους σε αυτή την κλειστή λίγκα. Είναι όλες οι αγγλικές (πλην της Άρσεναλ για την ώρα), οι Μπάγερν, Ίντερ, Παρί Σεν Ζερμέν, Ατλέτικο, Ντόρτμουντ, Σεβίλλη, Πόρτο, Ρόμα, Αταλάντα, Μονακό, άλλες τρεις από την Ισπανία (Βιγιαρεάλ, Σοσιεδάδ, Βαλένθια) και οι Σέλτικ, Ζάλτσμπουργκ, Φέγενορντ, Κοπεγχάγη, ενώ θολό παραμένει το τοπίο γύρω από τις προθέσεις των Λιόν, Μονακό, Γαλατασαράι, Φενερμπαχτσέ και Μπεσίκτας.
Τι μένει από την άλλη πλευρά; Οι δυο άσπονδοι εχθροί του ισπανικού ποδοσφαίρου, αλλά… επιστήθιοι φίλοι σε αυτή την προσπάθεια, Ρεάλ και Μπαρτσελόνα, θα προσπαθήσουν σε πρώτη φάση να πάρουν μαζί τους τις Γιουβέντους, Μίλαν, Λάτσιο. Να εξασφαλίσουν δηλαδή το μεγαλύτερο μέρος της ιταλικής αγοράς και μετά να προσεγγίσουν την τούρκικη, την ολλανδική (Άγιαξ, Αϊντχόφεν) και την πορτογαλική.
Το δέλεαρ δεν είναι φυσικά άλλο από το οικονομικό, συν το ότι υπάρχει πλάνο για να προσφέρονται σε ελεύθερα κανάλια (και όχι σε συνδρομητικά) τα τηλεοπτικά δικαιώματα των αγώνων ομίλων. Όπως έχει εξαγγείλει, το μπάτζετ που πρόκειται να διαθέσει η ευρωπαϊκή Super League για την εφαρμογή του σχεδίου της είναι 15 δισεκατομμύρια ευρώ μόνο για την πρώτη τριετία, δηλαδή πέντε για κάθε μία από τις τρεις πρώτες σεζόν (την ώρα που η UEFA μοιράζει τη φετινή περίοδο κάτι λιγότερο από τρία δισεκατομμύρια ευρώ και στις τρεις διοργανώσεις της).
Ωστόσο αυτό δεν αναμένεται να… συγκινήσει ιδιαίτερα τους Άγγλους φιλάθλους, που εκλαμβάνουν την ESL ως κατάργηση του εθνικού πρωταθλήματος, από τη στιγμή που τα εισιτήρια συμμετοχής θα είναι αλά καρτ (όπως στη Euroleague) και δεν θα έχουν σύνδεση με την Πρέμιερ Λιγκ. Αν έπρεπε να στοιχηματίσουμε τώρα υπέρ κάποιας έκβασης, θα ποντάραμε στο ότι η αγγλική κοινή γνώμη δεν θα ανεχτεί το παραμικρό ίχνος υποβάθμισης του τοπικής λίγκας και ως εκ τούτου No English clubs, no party…