Είναι κάπως παράδοξο, ίσως και άστοχο να γίνεται μια τέτοια λίστα, μια τέτοια καταμέτρηση σε αυτή τη χρονιά κατά την οποία το σινεμά παγκοσμίως βρέθηκε και βρίσκεται στο έσχατο σημείο.
Είναι δύσκολο να γίνει μια λίστα σε χρονιά που το Netflix, το Amazon και κάθε άλλη streaming πλατφόρμα έκαναν κεφαλαιοποίηση και απέκτησαν τεράστιο προβάδισμα έναντι της εμπειρίας μιας κινηματογραφικής αίθουσας. Ναι, σε πολλούς από εμάς λείπει η μεγάλη οθόνη, όμως ποιος μπορεί να πει πότε θα είμαστε ξανά σε μια αίθουσα;
Έτσι λοιπόν, στις καλύτερες ταινίες της χρονιάς – για τις οποίες απορώ πως μπόρεσα να τις βγάλω 15 – θα αντιληφθείς πως υπάρχει μια κυριαρχία και αυτή είναι του Netflix.
Θα δεις επίσης ότι απουσιάζουν ταινίες που στο εξωτερικό έχουν αποσπάσει έντονα θετικές κριτικές, όπως το Nomadland με την ΜακΝτόρμαντ. Αυτό συμβαίνει γιατί στη λίστα έχουν μπει ταινίες που κυκλοφόρησαν στις ελληνικές αίθουσες ή ήταν προσβάσιμες μέσω κάποιας πλατφόρμας που εκπέμπει στα ελληνικά όρια.
The Hunt
Από το καλοκαίρι του 2019 που ήταν προγραμματισμένο να ξεκινήσει η προώθηση της, ώστε να κυκλοφορήσει αρχές φθινοπώρου στις αίθουσες, φτάσαμε Φεβρουάριο για να προλάβει να κάνει λίγα βήματα στο σινεμά, μέχρι η πανδημία να διακόψει την πορεία της.
Το The Hunt είναι μια ταινία της στιγμής, μια ταινία της συγκεκριμένης περιόδου. Αν τη δεις σήμερα, ενδεχομένως να έχει χάσει πολλά από αυτά που θα σου έδινε στις αρχές του χρόνου ή και ένα χρόνο πριν. Άλλαξαν πολλά απ΄αυτά που σατιρίζει με το ιδιαίτερο κινηματογραφικό της στυλ, αλλά μπαίνει στη λίστα χάρη σε αυτό το πρωταρχικό συναίσθημα.
Τα υπόλοιπα δες τα στο review που είχαμε κάνει.
The Hunt: Μια ταινία που θα την αποθέωναν όλοι μερικούς μήνες πριν, “χάθηκε” στην περίοδο που ζούμε
The Extraction
Δεν θυμάμαι να έχω τοποθετήσει άλλη φορά σε λίστα ταινία action που να μην είναι ένα μεγάλο franchise, όπως για παράδειγμα το Endgame. Το Extraction μπαίνει δικαιωματικά και γιατί μέχρι πριν λίγο καιρό ήταν η πιο δημοφιλής ταινία στο Netflix με 99 εκατομμύρια προβολές, αλλά και γιατί έχει έναν Κρις Χέμσγουορθ που ξέρει άρτια να αναμειγνύει τις σωματικές με τις ψυχικές του ικανότητες σε ερμηνευτικό επίπεδο.
His House
Σε κόνσεπτ που θυμίζει αρκετά το Us του Τζόρνταν Πιλ, βλέπουμε ένα ζευγάρι προσφύγων από το εμφυλιακό Νότιο Σουδάν, να έχει βρεθεί σε μια μικρή αγγλική πόλη αναζητώντας μια ήρεμη ζωή, μια ζωή με ασφάλεια, δίχως διαρκή φόβο. Κάτι που δεν πρόκειται να το βρουν ούτε εδώ. Το σενάριο και η σκηνοθεσία του Ρέμι Γουίκς είναι σχεδόν αψεγάδιαστα και αυτό αποτυπώνεται και κορυφώνεται στο φινάλε που συμβαίνουν τόσα πολλά, ώστε να χρειάζεται να το ξαναδείς.
Corpus Christi
Ο Ντάνιελ έχει μόλις βγει από τη φυλακή, όπου ανέπτυξε μια βαθιά σχέση με τη θρησκεία, με την πίστη. Κι αυτή τη σχέση θέλει να την δομήσει πάνω σε μια νέα ζωή που θα γεννηθεί από το εκκλησιαστικό σώμα. Θέλει με λίγα λόγια να σπουδάσει στη θεολογική σχολή και να γίνει κληρικός. Το παρελθόν του όμως στέκεται εμπόδιο και αιτία καταφρόνιας από τους φερόμενους ως εκπροσώπους του Θεού που δεν δείχνουν έλεος.
Τότε ο Ντάνιελ αποφασίζει να καταργήσει το συγκεκριμένο αυταρχικό μονοπάτι και βάζει το ράσο χωρίς να σπουδάσει, διεκδικεί θέση σε μια εκκλησία και βρίσκει τη θεολογική κάθαρση που αναζητούσε.
Το Corpus Christi προβλήθηκε μεν στις Κάννες και στο Τορόντο το 2019, αλλά κυκλοφόρησε στις ελληνικές αίθουσες στις αρχές του 2020 και δικαίως κέρδισε τις εντυπώσεις.
Uncle Frank
Σε μια άλλη χρονιά, δίχως πανδημία, πιθανότατα το Uncle Frank να μην βρισκόταν σε ένα τέτοιο κείμενο. Οι καιροί ου μενετοί όμως και η παραγωγή του Amazon Prime άρπαξε την ευκαιρία, όχι μόνο για τα γούστα του γράφοντος, αλλά και για τα γούστα πολλών ανθρώπων που βρήκαν αναγκαία για την εποχή συναισθήματα σε ένα τέτοιο δράμα.
Για αναλυτικότερο σχόλιο τσέκαρε το review.
Da 5 Bloods
Άλλη μια ταινία-καταγγελία για τη σύγχρονη Ιστορία των ΗΠΑ από τον Σπάικ Λι, αυτή τη φορά με επίκεντρο τη θυσία των μαύρων που υπηρέτησαν στον πόλεμο του Βιετνάμ, σε μια περίοδο που οι μαύροι στις ΗΠΑ δέχονταν σφαίρες και δολοφονούνταν.
4 βετεράνοι επιστρέφουν μετά από 40 χρόνια στο Βιετνάμ με σκοπό να ανακτήσουν ένα κιβώτιο με χρυσό που είχαν θάψει στη διάρκεια του πολέμου, αλλά και τη σωρό του αρχηγού τους, του Νόρμαν. Όμως αυτό το έδαφος, η ζούγκλα του Βιετνάμ, αλλά και ο χρυσός, είναι καταραμμένα.
Οι δαίμονες του παρελθόντος τους θα εμφανιστούν πλήρεις σε αυτό το έδαφος και θα απαιτηθεί θυσία αίματος για τους Da 5 Bloods.
Onward
Τα animation που αποτελούν προϊόν συνεργασίας της Disney και της Pixar, δύσκολα δε βρίσκουν θέση στη λίστα μου. Κι αυτή η ταινία, που αποτελούσε σημαντικό πρότζεκτ εσόδων για την εταιρεία στο πρώτο τρίμηνο της χρονιάς, πρόλαβε μόνο μια εβδομάδα να κυκλοφορήσει στις αίθουσες, άρα δεν είχε το χρόνο να κάνει ένα ολοκληρωμένο ταξίδι. Αυτό δεν αναιρεί πάντως τη δυναμική της και το πόσο καταφέρνει να απευθυνθεί σε ένα πολύ ευρύ ηλικιακό φάσμα.
A White White Day
Το ισλανδικό σινεμά δεν είναι κάτι εύπεπτο, ιδίως για τη νοτιοευρωπαϊκή κινηματογραφική κουλτούρα. Λες και το ψύχος με το οποίο έχουμε συνδέσει ψυχικά το νησιωτικό αυτό κράτος, αποτυπώνεται στη γραφή και στον τρόπο εκφοράς των συναισθημάτων.
Σε μια μικρή ισλανδική πόλη, ο θάνατος μιας γυναίκας οδηγεί σε παράκρουση τον άντρα της και βετεράνο αρχιφύλακα της πόλης, ο οποίος παρασύρεται από την αγάπη του για εκείνη και οδηγείται σε πράξεις βίαιες, επικίνδυνες κυρίως για τον ίδιο και σίγουρα άδικες προς αρκετούς από τους φίλους και συμπολίτες του.
The Life Ahead
Η Σοφία Λόρεν, αν και φτιαγμένη σε αυτόν το ρόλο για να δείχνει μια καταπόνηση και μια αποδοχή του γήρατος, στην πραγματικότητα πετυχαίνει με την ερμηνεία της να λάμπει με τρόπο που δεν τυφλώνει τα μάτια, αλλά την ψυχή.
Υποδυόμενη μια ηλικιωμένη που επιβίωσε του Ολοκαυτώματος, η Λόρεν (Μαντάμ Ρόζα) αναλαμβάνει να φιλοξενήσει έναν ανήλικο από τη Σενεγάλη. Αν και αυτή η συμβίωση θα ξεκινήσει με μια κλοπή της τσάντας της από τον νεαρό, εν τέλει η κατανόηση θα επέλθει ανάμεσα τους και ο Μόμο θα γίνει ο φύλακας-άγγελος της.
The Invisible Man
Άνετα στα 10 καλύτερα ψυχολογικά θρίλερ των τελευταίων 10 ετών, με μια διαρκώς ανατρεπτική πλοκή, με τον αόρατο φόβο να υφαίνεται σε κάθε σκηνή και αυτό να δημιουργεί ένα συγκεκριμένο συναισθηματικό υπόβαθρο στον θεατή, που όταν τον τοποθετεί έξω απ΄αυτό, νιώθει σα να μην πατάει μια σε στέρεο έδαφος.
Δες τα περαιτέρω εδώ.
The Trial of the Chicago 7
Η σεναριακή γραφή και κινηματογραφική κουλτούρα του Άαρον Σόρκιν στη διαχείριση πραγματικών ιστοριών, είναι από αυτά τα βιώματα που θες να έχεις σε κινηματογραφικό επίπεδο.
Οι συνθήκες της χρονιάς δεν επέτρεψαν κάτι τέτοιο, αλλά και η εμπειρία μέσω Netflix δεν βγαίνει ιδιαίτερα λιποβαρής. Η ένταση εκείνης της εποχής του 1968 σε ένα ούτως ή άλλως επαναστατικό Σικάγο, συντίθεται με όλα τα διαθέσιμα τεχνικά και αφηγηματικά μέσα, με τους ηθοποιούς να ενσωματώνουν τον εαυτό τους στο ρόλο που τους έχει ανατεθεί.
Το αποτέλεσμα είναι αντίστοιχα δυνατό με το When They See Us της Άβα Ντουβερνέ.
Mank
Από τις πιο πρόσφατες κυκλοφορίες, η πιο πρόσφατη στο Netflix σίγουρα. Η ταινία του Φίντσερ που μας μεταφέρει σε ένα άγνωστο παρασκήνιο προς τη δημιουργία του Πολίτη Κέιν, είναι τόσο καλή που θα μπορούσε να προβάλλεται σε εκείνη τη δεκαετία πακέτο με την ταινία και να παίρνει τα ίδια εύσημα.
Ma Rainey’s Black Bottom
Το δίδυμο Ντένζελ Ουάσινγκτον-Βαϊόλα Ντέιβις έχει τρομερή χημεία κι αυτό βγαίνει προς τα έξω. Σε αντίθεση με το υπέροχο Fences όμως, εδώ ο Ντένζελ είναι στην παραγωγή και δίνει όλη τη σκυτάλη στην Ντέιβις που υποδύεται μια θρυλική φιγούρα των blues στην Αμερική των αρχών του αιώνα. Στην ταινία έχουμε επίσης και μια τελευταία καταπληκτική ερμηνεία από τον Τσάντγουικ Μπόζμαν, που πέθανε τον Αύγουστο.
I’m Thinking of Ending Things
Αυτό το αριστούργημα του Τσάρλι Κάουφμαν τα έχει όλα. Πιάνει και στραγγίζει κάθε σημείο του συναισθηματικού φάσματος, σε βαθμό που δεν πιστεύω ότι μπορούν να βρεθούν λέξεις ουσιαστικές που να διαφέρουν απ΄όσα γράφτηκαν ήδη στο ακόλουθο review.
Tenet
Πολλοί την κριτίκαραν αρνητικά. Πολλοί θεώρησαν ότι έχει κενά και ότι αυτό το τόσο ακαταλαβίστικο της είναι λόγος ψόγου. Δε θα μπορούσα να διαφωνήσω περισσότερο για αρκετά απ΄όσα γράφτηκαν για το Tenet.
Μέσα μου δεν βρίσκω λόγο να διαφέρει η εκτίμηση μου προς την ταινία απ΄αυτό που βίωσα με το Inception και θα επιμείνω σε αυτό που γράφει μέσα και το review: είναι η ταινία που θα μνημονεύεται περισσότερο στην προσεχή δεκαετία!
Και για να κάνω κι ένα λογοπαίγνιο, δεν είναι Tenet, αλλά είναι Ταινιάρετ.
Tenet: Ο Κρίστοφερ Νόλαν ξεπέρασε μέχρι και το Inception με αυτή την ταινιάρα