Η Έιμι Άνταμς είναι μια ηθοποιός-σφουγγάρι. Είναι από τις ιδανικότερες να τους εμφυσήσει ένας σκηνοθέτης μια ιδέα και εκείνες να την αποτυπώσουν στον πιο άρτιο βαθμό. Μπορεί να είναι κι ευνοημένη από το τόσο μελαγχολικό πρόσωπό της. Απ΄αυτά τα μεγάλα, στρογγυλά μάτια που σε απορροφούν και σε περιδινίζουν. Κι αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό που δίνει σε κάθε της ρόλο. Πολλώ δε στο Sharp Objects.
Εκεί υποδύεται την Καμίλ. Μια δημοσιογράφο που ο διευθυντής της της ζητά να πάει στην περιοχή Wind Gap να καλύψει μια ιστορία. Μόνο που η Καμίλ δεν είναι διατεθειμένη να πάει εκεί εύκολα. Πρόκειται για την περιοχή που μεγάλωσε, για το μέρος που ζει η μάνα της, με την οποία έχουν άσχημες σχέσεις. Είναι το μέρος που αποκήρυξε όταν μετακόμισε στο Σεντ Λούις.
Τελικά πηγαίνει και εμπλέκεται σε επαφές με τους συντοπίτες της όλο και περισσότερο.
Δεν έχει πάει εκεί με στόχο να βρει τον serial killer που απαγάγει κορίτσια, τα βιάζει και τα σκοτώνει. Έχει πάει με στόχο να πλαισιώσει μια ιστορία και να την διανθίσει με πολλές προσωπικές εμπειρίες. Γι΄αυτό επιλέχθηκε. Μέσα σε ένα περιβάλλον φόβου και καταπιεσμένης κατάρρευσης, η Καμίλ θα αναγκαστεί να μείνει στο ίδιο σπίτι με τη μάνα της που είναι σημαίνουσα προσωπικότητα του Wind Gap. Μια μάνα που εμποδίζει την κόρη της γιατί δεν θέλει να κακολογηθεί δημόσια η περιοχή.
Το Sharp Objects είναι μια σειρά επεισοδίων, αλλά κάθε επεισόδιο είναι μια αυτόνομη ταινία. Το πρώτο για παράδειγμα θυμίζει σε πολλά το Dallas Buyer’s του Βαλέ. Κι αυτό δε σημαίνει πως ο Βαλέ αντιγράφει τον εαυτό του. Σημαίνει πως διακατέχεται από μια σταθερότητα στην θέαση των πραγμάτων. Του σεναρίου, της δομής του. Επιλέγει να συνδυάζει πινελιές φιλμ νουάρ με θριλερικές τακτικές.
Η σειρά καταπιάνεται με ένα παράξενο σύνδρομο που αποτελεί μία επισήμως καταγεγραμμένη αν και δυσχερώς ανιχνεύσιμη ψυχική διαταραχή. Το σύνδρομο Μινχάουζεν δια αντιπροσώπου.
Το συγκεκριμένο σύνδρομο αποτελεί μία σοβαρή μορφή παιδικής κακοποίησης με υψηλά ποσοστά νοσηρότητας και θνησιμότητας. Στην πλειοψηφία των περιπτώσεων ο δράστης είναι η μητέρα (94%-99%), η οποία συχνά διαθέτει εκπαίδευση ή ενδιαφέρον για τον ιατρικό κλάδο.
Ο θύτης, ο οποίος είναι συνήθως ο κύριος φροντιστής, επινοεί ιατρικό ιστορικό ή σημάδια ή ακόμα και προξενεί ασθένεια σ’ ένα πρόσωπο το οποίο βρίσκεται υπό την φροντίδα του, και στη συνέχεια αναζητεί βοήθεια από τις μονάδες υγείας.
Το βασικό κίνητρο στο σύνδρομο αυτό, είναι η συμπάθεια και η θετική προσοχή που εισπράττει ο δράστης από το υγειονομικό προσωπικό και το προσωπικό κοινωνικής φροντίδας ή από άλλες οικογένειες, εμφανιζόμενος σαν αφοσιωμένος φροντιστής. Οι δράστες έχουν συχνά την αδήριτη ανάγκη να παρουσιάζονται στο ρόλο του «αγγέλου του ελέους». Θύματα είναι συνήθως παιδιά προσχολικής ηλικίας, ήτοι κάτω των 5 ετών.
* Με πληροφορίες απ’ το Crimetimes.gr