Τα έχουμε πει, τα έχουμε ξαναπεί, τα έχουμε ματαξαναπεί: υπάρχει ένα φαινόμενο εντός της ποπ κουλτούρας που πουλάει πιο πολύ από οτιδήποτε άλλο τη σήμερον ημέρα: λέγεται νοσταλγία. Δώσε νοσταλγία στο λαό και πάρε του την ψυχή. Δεν είναι τυχαίο που τα τελευταία χρόνια ένα σωρό franchise που μεγαλούργησαν στα 80s αναγεννιούνται: Top Gun, Ghostbusters, Indiana Jones και η λίστα συνεχίζεται. Μιλάμε για σίγουρη κινηματογραφική επιτυχία.
Μετά τον Χάρισον Φορντ, ο οποίος τα προηγούμενα χρόνια καβάλησε για τα καλά αυτή την τάση και επανεμφανίστηκε σε ρόλους που τον καθόρισαν στα 80s (Blade Runner, Star Wars, Indiana Jones), φαίνεται πως ο επόμενος αστέρας του Χόλιγουντ που δεν έχει κανένα πρόβλημα να ξαναναβιώσει τις πρώιμες επιτυχίες του είναι ο Μάικλ Κίτον. Μετά την επαναμφάνισή του ως Batman στο (μετριότατο κατά τα άλλα) «Flash», ο εμβληματικός ηθοποιός επιστρέφει φέτος με έναν άλλο ρόλο που σημάδεψε την καριέρα του.
Μιλάμε φυσικά για το σίκουελ του «Σκαθαροζούμι» που 36 χρόνια μετά την αρχική του επιτυχία επιστρέφει στις κινηματογραφικές αίθουσες τον προσεχή Σεπτέμβρη και παρά τις όποιες ενστάσεις περί ξαναζεσταμένου φαγητού και αναμασημένων ιδεών είναι ήδη αντικειμενικά η ταινία της χρονιάς. Στο trailer μάλιστα που μόλις έσκασε μύτη εκτός από την παλιά παρέα της ταινίας που επιστρέφει (Κίτον, Ράινερ, Ο’ Χάρα) φαίνεται πως έχουμε και νέες προσθήκες που απογειώνουν το καστ (Ορτέγκα, Θερό, Νταφό, Μπελούτσι).
Το καλάθι που κρατάμε για αυτού του είδους τις μεγάλες επιστροφές είναι πάντα μικρό και αυτό ανεξάρτητα από το αν δεν παίζει να μην τρέξουμε να το δούμε στο σινεμά με την πρώτη ευκαιρία μετά την κυκλοφορία του – έτερον εκάτερον. Η αλήθεια όμως είναι πως παρά το εν λόγω… μικρό καλάθι, το πρώτο trailer που έσκασε όχι απλά δεν σχετικοποιεί την ανυπομονησία αλλά αντίθετα, μας την αυξάνει.
Ο νέος «Σκαθαροζούμης» φαίνεται φρέσκος, κεφάτος, εμπνευσμένος, σαν να μην πέρασε μια μέρα από τα παλιά χρόνια των 80s αλλά ταυτόχρονα, μοντέρνος και εκσυγχρονισμένος: σπουδαία ισορροπία. Αν κάτι μας κακοφαίνεται λιγάκι είναι πως η ματιά του Τιμ Μπάρτον δεν διακατέχεται πια από αυτήν την στεγνή γκοθίλα που όριζε τις δημιουργίες του στα 80s και στα 90s. Παραμένει μεν γκοθ η οπτική του αλλά είναι λίγο… γυαλισμένη.
Το παραπάνω παράπονο βέβαια δεν αφορά μόνο τον «Σκαθαροζούμη». Αντίθετα, αφορά εν γένει τον σημερινό Τιμ Μπάρτον. Απλά είχαμε μια ελπίδα πως τώρα που ο τελευταίος επιστρέφει στην πρώιμη εποχή του, θα θυμόταν και την πρώιμη αισθητική του. Τέλος πάντων, πταίσματα…
Σε κάθε περίπτωση -και επειδή στο κείμενο αυτό το όνομά του έχει ήδη αναφερθεί τρεις φορές και φοβόμαστε να συνεχίσουμε…- ας συνοψίσουμε: η νέα ταινία του Τιμ Μπάρτον είναι το σίκουελ μιας ταινιάρας που καθόρισε κόσμο και κοσμάκη στα μακρινά 80s. Ναι, το ξέρουμε, το είπαμε και στην αρχή: το Χόλιγουντ μας πουλάει νοσταλγία με το κουτάλι. Και τι έγινε; Την τρώμε!
