Πριν λίγους μήνες, έκανε πρεμιέρα στους κινηματογράφους όλου του κόσμου η νέα κινηματογραφική απόδοση του ιστορικού βιβλίου του Στίβεν Κινγκ, «It». Η ταινία έσπασε τα ταμεία, προκάλεσε παροξυσμό στους οπαδούς τους horror είδους σινεμά, αγαπήθηκε όσο ελάχιστες τα τελευταία χρόνια.
Μάλιστα, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που χαρακτήρισαν την ταινία του Μουσιέτι ως το μέσο αναβίωσης του horror συνολικά. Φυσικά, όπως γνωρίζουμε όσοι έχουμε μεγαλώσει με τις αληθινά ιστορικές horror δημιουργίες, μεγαλύτερη υπερβολή δεν θα μπορούσε να ειπωθεί. Όχι μόνο διότι το «It» αναλώνει τον horror χαρακτήρα του σε ορισμένα πρόχειρα jump scares και κατά τα άλλα πάσχει από αυτό που ορίζει ένα καλό horror- από τόλμη, δηλαδή- αλλά και διότι η συγκυρία για να λέγονται τέτοιες μεγαλοστομίες είναι εξαιρετικά ατυχής.
Οκ, το «It» πέτυχε σε εμπορικό επίπεδο αλλά μην ξεχνιόμαστε: η περίοδος που διανύουμε είναι μάλλον η πιο εμπνευσμένη για το horror σινεμά, ίσως και στην ιστορία του. Τα διαμάντια που προκύπτουν για το είδος σχεδόν κάθε χρόνο μπορεί να είναι low badget και να μην έχουν καμιά τρελή προώθηση αλλά καταφέρνουν -χωρίς υπερβολή- να γράψουν ιστορία για το είδος.
Σε κάποια χρόνια από σήμερα, θα κοιτάμε την περίοδο που διανύουμε και θα αναπολούμε την δημιουργικότητα που διακατείχε το horror σινεμά. Και η αλήθεια είναι πως σε αυτή την αναπόληση, το «Ιt» δεν θα έχει ιδιαίτερο χώρο.
Αυτές οι έξι ταινίες για παράδειγμα, το… σβήνουν για πλάκα:
A Quiet Place (2018)
Ξεκινάμε από το πιο πρόσφατο παράδειγμα μιας και το έχουμε πρόχειρο στη μνήμη μας. Ένα μελλοντικό περιβάλλον στο οποίο η Γη έχει σχεδόν ερημώσει και οι λιγοστοί κάτοικοί της πρέπει να κάνουν ησυχία αν θέλουν να ζήσουν. Και ο παραμικρός θόρυβος μπορεί να στοιχίσει τη ζωή τους. Μια οικογένεια που επιδιώκει να επιβιώσει σε αυτό το τοπίο και μια ταινιάρα που δεν σε αφήνει να πάρεις ανάσα από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό. Δες την χωρίς το παραμικρό σπόιλερ αναφορικά με το «κακό» που παραμονεύει, θα σε κάνει να γουστάρεις ακόμα παραπάνω. Ποτέ ξανά η σιωπή σε μια ταινία δεν ήταν τόσο τρομακτική…
It Follows (2014)
Τι να πρωτοπεί κανείς για αυτό εδώ το αριστούργημα που ενώ εκ πρώτης όψεως μοιάζει μια τυπική, κλισέ ταινία τρόμου με πρωταγωνιστές έφηβους, καταφέρνει τελικά να μετουσιωθεί σε μια από τις πιο ώριμες δημιουργίες που έχουμε δει ποτέ για το είδος. Ένας σεξουαλικά μεταδιδόμενος ιός που παίρνει ανθρώπινη μορφή και σε κυνηγάει είναι το κεντρικό εύρημα του «It Follows», της ταινίας που υιοθετώντας μια καρπεντερική ατμόσφαιρα όχι απλά τιμά τον μεγάλο Κάρπεντερ αλλά διευρύνει την παράδοση του, την αναβαθμίζει (ναι, την αναβαθμίζει!). Όταν έχουμε δει μια τέτοια ταινιάρα τρόμου με πρωταγωνιστές εφήβους τόσο πρόσφατα, τι διάολο να μας πει το «It»;
Let The Right One In (2008)
Ίσως η ταινία τρόμου που ξεκίνησε την αναβίωση του είδους και το έκανε στη Σουηδία πριν μεταφερθεί στις ΗΠΑ, η «πειραγμένη» ιστορία του Άλφρεντσον για έναν παιδικό, πλατωνικό έρωτα ανάμεσα σε ένα αγοράκι και ένα θυλυκό βαμπίρ με κοριτσίστικη μορφή (αλλά απροσδιόριστη ηλικία) δεν θα μπορούσε να έχει προκαλέσει περισσότερες ανατριχίλες. Ορισμένες αριστουργηματικές σκηνές αληθινής κινηματογραφικής ανθολογίας, πολύ σκληρή, ωμή και αιματοβαμμένη βία, ένα χιονισμένο περιβάλλον που από μόνο του σου προκαλεί φόβο και μια πέρα για πέρα άρρωστη ατμόσφαιρα, το «Let The Right One In» είναι ταινία-τομή για το είδος και ήδη μια από τις ιστορικότερες ταινίες τρόμου που έχουν γυριστεί ποτέ.
It Comes Αt Night (2017)
Το έχουμε αποθεώσει και παλιότερα αλλά ας το ξανακάνουμε: το άτυπο θεματικό αδερφάκι του «Α Quiet Place» (χμμ, θα μπορούσαν να είναι και στο ίδιο σύμπαν με λίγη φαντασία…) καθώς περιστρέφεται γύρω από μια οικογένεια που προσπαθεί να επιβιώσει μέσα σε μια Δυστοπία, το «Ιt Comes At Night» έσκασε από το πουθενά στις κινηματογραφικές αίθουσες έχοντας ελάχιστη προώθηση και κατάφερε να μας πιάσει από τα μούτρα και να μας κάνει να κρατάμε την αναπνοή μας από την αγωνία. Διότι όσο τρομακτικός και αν είναι ένας πλανήτης όπου το ανθρώπινο γένος έχει εξαφανιστεί, στην πραγματικότητα, σε μια τέτοια Δυστοπία, ο αληθινός τρόμος είναι «οι άλλοι»…
The Witch (2015)
Το κοινό των multiplex σινεμά την έθαψε μέχρι εκεί που δεν πήγαινε. Λογικό. Οι περισσότεροι περίμεναν να δουν ένα εύκολο εργάκι, γεμάτο επιτηδευμένα τρομακτικές σκηνές και ανούσια jump scares και από το πουθενά προέκυψε ένα σκεπτόμενο, δυσκολοχώνευτο και γεμάτο συμβολισμούς σκεπτόμενο horror. Αυτό είναι μάλλον το επίθετο που ταιρίαζει στο «The Witch»: σκεπτόμενο! Μια ταινία-γροθιά στον συντηρητισμό της πατριαρχίας και τις αυταπάτες των θρησκειών γεμάτο με ανατριχιαστικές στιγμές που σε κάνουν να φοβάσαι τον ίσκιο σου. Έπος.
Get Out (2017)
Καλά, αυτό και αν έχει αποθεωθεί από το menshouse. Δεν είναι μόνο η ειλικρινής υπόκλιση για το απίστευτο φινάλε του. Είναι και αυτά τα λόγια (που θα τα επαναλάβουμε για να μην τα ξαναλέμε): Θα μπορούσαμε να το αποκαλέσουμε το καλύτερο horror της χρονιάς. Θα είχαμε δίκιο αναμφισβήτητα αλλά μάλλον ένας τόσο περιοριστικός ορισμός το αδικεί. Το «Get Out» είναι το horror της χρονιάς, η σάτιρα της χρονιάς, ένα από τα πιο αιχμηρά αντιρατσιστικά φιλμ της δεκαετίας, μια αλληγορία πάνω στην ίδια την ιστορία των ΗΠΑ. Ταυτόχρονα! O μαύρος κωμικός Τζόρνταν Πιλ κάνει σεναριακούς και σκηνοθετικούς παπάδες στο ντεμπούτο του πίσω από την κάμερα και κλείνει το μάτι σε μια σειρά από (αγαπημένες του όπως κάνει μπαμ…) επιρροές της horror παράδοσης χωρίς ποτέ ωστόσο το δημιούργημά του να χάνει την πρωτοτυπία του. Το ακριβώς αντίθετο: η horror πρόταση του Πιλ είναι φρέσκια, καινούρια. Μοιάζει κλισέ αλλά ναι, το «Get Out» επαναπροσδιορίζει το είδος…