Το 2021, με τρόπο απροσδόκητο, ήταν ένα πάρα πολύ γεμάτο έτος κινηματογραφικά. Και να σκεφτεί κανείς ότι στο πρώτο του πεντάμηνο είχαμε δει ελάχιστα. Ίσως αυτό να μας άλλαξε την αίσθηση για τις ταινίες της χρονιάς.
Ότι δηλαδή είδαμε πολλές σε 7 μήνες αντί για 12 και μάλιστα πήραμε και bonus ταινίες της περασμένης σεζόν. Για παράδειγμα, το Nomadland παίχτηκε στις θερινές αίθουσες, αφού είχε πάρει ήδη 3 Όσκαρ.
Στις ταινίες της χρονιάς δε θα συναντήσεις κάποιες από αυτές που πήγαν στα Όσκαρ. Ούτε και αυτές που έχουν κυκλοφορήσει στις ΗΠΑ, αλλά όχι σε εμάς, όπως το Licorice Pizza του Πολ Τόμας Άντερσον.
Όπως δε θα δεις κάποιες σαν το Chang Chi και το Spider-Man. Αν η λίστα με τις ταινίες της χρονιάς είχε 20 εισαγωγές, λογικά θα ήταν μέσα. Δε θα δεις επίσης στις ταινίες της χρονιάς σπουδαία ντοκιμαντέρ, όπως το Zabaya που είδαμε στις Νύχτες Πρεμιέρας. Είναι μια κατηγορία μόνο του. Δε θα δεις ούτε το Memoria του Απιτσατπόνγκ με την Τίλντα Σουίντον γιατί παρόλο που έχει 93% στο Rotten Tomatoes, ακόμα αναρωτιόμαστε τι είδαμε.
Αυτές είναι λοιπόν οι δικές μας ταινίες της χρονιάς:
Dune
Το Dune είχε όλες τις προδιαγραφές να γίνει η κορυφαία ταινία της χρονιάς. Ίσως και της προηγούμενης. Ίσως και της επόμενης. Κάτι πήγε στραβά και δεν το πέτυχε στο βαθμό που αναμενόταν. Κι αυτό παίζει το ρόλο του. Μπορεί ως ταινία να μας άρεσε περισσότερο από το επόμενο ή το Belfast, αλλά ακολούθησε μια πορεία από τα υψηλά κλιμάκια των προσδοκιών στα όχι και τόσο υψηλά της πραγματικότητας.
A Quiet Place 2
Μπορεί ένα horror movie να είναι στο sequel το ίδιο καλό με το πρώτο; Κι όμως μπορεί. Ο John Krasinski και η Emily Blunt είναι ένα άπαιχτο ντουέτο και στο δεύτερο μέρος η Blunt έχει περισσότερο χώρο από τον John και ανεβάζει επίπεδο την ταινία.
Encanto
Αν είσαι loyal fan από τα πρώτα μας βήματα, τότε θα ξέρεις πως στο Menshouse πεθαίνουμε για animation. Και κάθε χρόνο υπάρχει ένα στη λίστα μας. Φέτος, είναι δύο. Το Encanto μας πάει κάπου στα βουνά της Κολομβίας για να μας μπλέξει με τις μαγικές ιδιότητες του τραγουδιού.
Η οικογένεια των Μαδριγάλ μπορεί να σαγηνεύει τη φύση τραγουδώντας, εκτός από τη Μιραμπέλ. Αυτή θα ανακαλύψει πως έχει άλλη δύναμη και με αυτή θα σώσει την οικογένεια και το χωριό της.
Luca
Αυτή είναι από τις ταινίες-σφήνα, λαθραία. Θα βρισκόταν στη λίστα του 2020, αλλά πήγε λίγο πίσω. Όπως η πρώτη και η τελευταία ταινία της λίστας. Ευτυχώς. Θέλαμε να την πρωτοδούμε σε αίθουσα. Το Luca μας ταξιδεύει στην ιταλική ριβιέρα, σε ένα μέρος που μοιάζει με το Πορτοφίνο, όπου δύο αγόρια-ψάρια, ο Λούκα και ο Αλμπέρτο, βγαίνουν στη στεριά.
Εκεί μαθαίνουν πως είναι να περπατούν, να πετούν και να γνωρίζουν έναν άλλο κόσμο. Παίρνουν μέρος σε έναν διαγωνισμό μάλιστα. Και στο τέλος, το χωριό τους ανακαλύπττει. Μαθαίνει ότι είναι θαλάσσια όντα. Δεν είναι όμως οι μόνοι.
Για πολλούς το Luca είναι ένα animation για την αποδοχή της διαφορετικότητας. Ίσως όμως να είναι ένα animation για την ειρηνική συμβίωση όλων των πλασμάτων στον πλανήτη.
Belfast
Το Belfast ακολούθησε την αντίθετη πορεία. Κερδίζει μια τόσο ψηλή θέση στη λίστα μας, ακριβώς γιατί από τα χαμηλά των προσδοκιών, βρέθηκε στα υψηλά της πραγματικότητας. Είναι τόσο out of the blue που μόνο απ΄αυτό θα μπορούσε να ενθουσιάσει. Αλλά έχει πολλά περισσότερα απ΄αυτό. Πάρε μια γεύση από δω.
Μήλα
Ωπ, τι έχουμε εδώ; Ο Χρήστος Νίκου έκανε την πρώτη sci-fi ταινία, ελληνικής version επιστημονική φαντασία με επίκεντρο την πανδημία. Ο μεσήλιξ Άρης χάνει παντελώς τη μνήμη του και συμμετέχει σε ένα πρόγραμμα δημιουργίας νέας μνήμης σε ασθενείς. Μιας μνήμης που δεν έχει σχέση με τη ζωή τους. Τα Μήλα έχουν κάνει κι αυτά μακρύ ταξίδι από το 2020 που προβλήθηκαν στη Θεσσαλονίκη, για να έρθουν το 2021 στις αίθουσες.
Don’t Look Up
Ό,τι και να γράφουν στα IMDB και στα Rotten Tomatoes, είναι η κωμωδία της χρονιάς. Τα γράψαμε κι εδώ, μην επαναλαμβανόμαστε. Βγήκε χθες στο Netflix, είναι μια καλή ευκαιρία σήμερα να την δεις.
Parallel Mothers
98% έχει κάνει ο υπέρτατος κύριος Αλμοδόβαρ στο Rotten Tomatoes με αυτή την ταινία του. Και θα είναι άδικο και απίθανο να μην πάει ως φαβορί στο Όσκαρ Ξενόγλωσσης. Θα είναι απίθανο η Πενέλοπε Κρουζ να μην είναι υποψήφια για Ά Γυναικείο.
Στο Parallel Mothers η Κρουζ υποδύεται μια γυναίκα μέσης ηλικίας που βρίσκεται στο νοσοκομείο για να γεννήσει και είναι κουλ με αυτό. Και σε διπλανό δωμάτιο είναι μια πιτσιρίκα που γεννάει και φοβάται. Οι δύο τους θα ενωθούν από την ανάγκη να πάρουν κουράγιο η μία από την άλλη. Και θα επιβιώσουν.
The Hand of God
Ο Πάολο Σορεντίνο είναι ο κορυφαίος Ευρωπαίος ποιητής του σινεμά. Οι ταινίες του είναι πάντοτε κάτι το ελεγειακό, κάτι το μελαγχολικά όμορφο και πεσιμιστικά χαρούμενο. Στο δε The Hand of God μας πάει και μια βόλτα από τη Νάπολη του Ντιέγκο Μαραντόνα.
The Power of The Dog
Μετά από 12 χρόνια η Τζέιν Κάμπιον επιστρέφει για να δείξει σε όλους ότι εκτός από το να γράφει καλά σενάρια, ξέρει και να σκηνοθετεί υπέροχα. Και σε αυτό την βοηθάνε ο Μπένεντικτ Κάμπερμπατς και η Κίρστεν Ντανστ.
C’Mon C’Mon
Ο Χοακίν Φοίνιξ βάζει πλώρη για υποψηφιότητα στα Όσκαρ, η ταινία είναι τρομερή και επειδή δε θέλουμε να λέμε τα ίδια και τα ίδια, μπες εδώ να διαβάσεις, να καταλάβεις.
Pig
Αν έλεγε κάποιος σε εμάς πριν ένα χρόνο ότι ο Νίκολας Κέιτζ θα πρωταγωνιστεί στη δεύτερη, για τη δική μας λίστα, ταινία της χρονιάς, θα του λέγαμε ότι τον πείραξε η πολλή καραντίνα. Αν το έλεγε στον ίδιο τον Κέιτζ, ο Νικ θα γελούσε με αυτό το ιδιαίτερο γέλιο του που είναι σαν να εισπνέει το γέλιο του και να πεθαίνει. Το Pig όμως έρχεται αναπάντεχα. Τσέκαρε περισσότερα ίνφο εδώ.
The French Dispatch
Είναι κάποιες ταινίες που σου δίνουν μια ελπίδα και ανταποκρίνονται πλήρως. Ο Γουές Άντερσον δε μας κορόιδεψε με το French Dispatch. Το κράτησε ορθά για ένα χρόνο και το είδαμε στις αίθουσες πριν ένα μήνα που κυκλοφόρησε. Και μας παρουσιάστηκε μια ταινία ισάξια με το Grand Budapest Hotel.