Η κάπως πρώιμη μα καθόλα αναγκαία καταμέτρηση του τι άφησε πίσω το 2018 συνεχίζεται και μετά τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς, παίρνουν σειρά… οι σειρές. Κι αφού έκανα και το pun intended λογοπαίγνιο, μπορούμε να μπούμε στο παρασύνθημα. 9 σειρές ξεχώρισαν μεταξύ αρκετών ακόμα πολύ καλών, με το Netflix να διάγει ένα έτος κατάκτησης της κορυφής.
Έθεσε τις βάσεις του, δημιούργησε μια σειρά από τίτλους που το κοινό «δέθηκε» μαζί τους και βαδίζει σε ένα μονοπάτι που κάθε του κυκλοφορία είναι δυνητικά εθισμός. Ακόμα και τα πισωγυρίσματα λειτουργούν ευεργετικά για την επόμενη σειρά που κυκλοφορεί κάθε φορά. Από κοντά και το HBO με «χτύπημα» στα τελειώματα της χρονιάς.
Η κορυφή ανήκει στο horror που όμως εδώ είναι αυτό που ξεχωρίζει σε ένα μείγμα με πολλά χαρακτηριστικά.
Sharp Objects
Σειρά που έχει την Έιμι Άνταμς δε μπορεί να μην είναι καλή. Σειρά που σκηνοθετεί ο Ζαν-Μαρκ Βαλέ επίσης. Μόνο που υπάρχουν αυτά τα δύο εχέγγυα, ξέρεις ποιο είναι το worst case scenario. Εδώ βέβαια δεν πρόκειται για κάτι τέτοιο. Το Sharp Objects είναι εξίσου ή και περισσότερο δυνατό από το Big Little Lies. Έχει ούτως ή άλλως καταβολές που το ευνοούν. Για τα υπόλοιπα θυμήσου και το review που είχαμε κάνει το καλοκαίρι.
The Terror
Το θέμα της ιστορίας του The Terror είναι από μόνο του ξεσηκωτικό. Να μεταφέρεσαι νοερά στην Αρκτική και στους μεγάλους εξερευνητές, να βλέπεις ότι δεν υπάρχει μόνο η γοητεία της ανακάλυψης, αλλά ότι αυτή πάει πακέτο με μια σειρά από κινδύνους, είναι το λιγότερο λόγος να ενθουσιαστείς.
Ειδικότερα όταν μιλάμε για μια πραγματική ιστορία και την εξαφάνιση του ομώνυμου πλοίου. Μια εξαφάνιση που μέχρι σήμερα δεν έχει εξιχνιαστεί. Ποιο θαλάσσιο μονοπάτι ακολούθησαν ο καπετάνιος Τζον Φράνκλιν και το πλήρωμά του; Κατάφεραν να βγουν ζωντανοί όσοι γλύτωσαν από το κρυοπάγημα και το τέρας που έκανε επιδρομές; Ποια ήταν η σχέση των ντόπιων Εσκιμώων με τα στοιχεία της φύσης και υπήρχε μια αόρατη δύναμη που προκαλούσε δεινά;
Όλα αυτά τα βλέπουμε στο Terror και δίνονται με τόση απλότητα, ώστε να εισδύουν ατόφια στο μυαλό.
The End of the Fucking World
Απρόσμενο, κυνικά ωραίο και πολλοί ακόμα χαρακτηρισμοί αντίστοιχης σημασίας θα μπορούσαν να χαρακτηρίσουν το The End of the Fucking World. Δύο 16χρονοι που αψηφούν την κανονιστική διάσταση της ζωής, παρατάνε τα σπίτια τους, αφήνουν τους γονείς τους που δεν τους πολυσυμπαθούν και βάζουν πλώρη για την περιπέτειά τους.
Μια περιπέτεια που θα τους κάνει μέχρι και δολοφόνους! Και το φινάλε είναι ανατρεπτικό όσο δεν πάει. Ανατρεπτικό όχι ως προς το τι προηγήθηκε. Αλλά με την έννοια ότι ως θεατής αρχίζεις να πιστεύεις ότι όλα όσα πέρασαν μαζί άλλαξαν και τους δύο. Αλλά τελικά δεν τους άλλαξαν. Τον έναν από τους δύο τουλάχιστον.
Patrick Melrose
Η απαίτηση για να δούμε τον Μπένεντικτ Κάμπερμπατς σε μια άλλη σειρά πέραν του Sherlock ήταν έντονη και διαρκής. Ήρθε η στιγμή και ήρθε με το καταλληλότερο σενάριο. Γνωρίζοντας το εύρος και το βάθος των ικανοτήτων του Κάμπερμπατς, το να του δώσεις έναν χαρακτήρα που παραλύει μες στις παραισθήσεις του, που φέρει αιχμηρότατα ψυχολογικά προβλήματα από την παιδική του ηλικία και τη συμπεριφορά του πατέρα του, είναι σαν να του λες «Λάμψε ξανά, λάμψε ως το τέρμα». Κι ο Μπένεντικτ δεν είναι τύπος που αψηφά τις προτροπές. Τις κάνει πράξη.
Safe
Στην μετά-Dexter εποχή, ο Μάικλ Χολ βρήκε μια σειρά που είχε ένα εξίσου δαιδαλώδες μυστήριο. Μόνο που αυτή τη φορά δεν ήταν εκείνος σε θέση φυσικού αυτουργού. Ήταν εκείνος που έπρεπε να αναζητήσει τον θύτη. Ή τους θύτες. Σε αυτή την αναζήτηση βέβαια ήρθε αντιμέτωπος με δικά του λάθη που έχουν κι αυτά ένα μερίδιο στο πως διαμορφώθηκε η αδιέξοδη κατάσταση που τον περικύκλωσε.
My Brilliant Friend
Όλος αυτός ο μύθος που έχει υφανθεί γύρω από την Έλενα Φεράντε, όλες οι προσπάθειες εξιχνίασης του ποια βρίσκεται πίσω απ΄αυτό το όνομα και τα λογοτεχνικά αριστουργήματα, προίκισαν με ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον τη σειρά του HBO που βασίζεται στην τετραλογία της.
Η σειρά ξεκίνησε στις 18 του Νοεμβρίου και μετά από 10 επεισόδια είναι συνετό να πούμε ότι ανήκει αβίαστα στις καλύτερες σειρές του 2018, αλλά και του 2017. Και αρκετά ψηλά μάλιστα. Αν σκεφτούμε ότι σε αυτά τα δύο χρόνια έχουν υπάρξει πάνω από 50 νέες σειρές, αντιλαμβάνεται κανείς τι σημαίνει να έχει αναρριχηθεί τουλάχιστον στις 10 καλύτερες.
Η Έλενα Γκρέκο μαθαίνει ότι η παιδική της φίλη Λίλα εξαφανίστηκε. Δεν υπάρχει τίποτα να υποδηλώνει το τι και το πως. Ή το γιατί. Είναι ένα συνταρακτικό γεγονός για την Έλενα που την ξαναρίχνει στις εικόνες των παιδικών της χρόνων. Τότε που ήταν αχώριστες με τη Λίλα, σε μια δεκαετία, αυτή του ’50, που η Νάπολη είναι μια επικίνδυνη και γι΄αυτό γοητευτική πόλη. 60 χρόνια καλύπτονται μέσα από τις αναμνήσεις της Έλενα.
Homecoming
Το τηλεοπτικό ντεμπούτο της Τζούλια Ρόμπερτς έμελλε να είναι και μια από τις καλύτερες δουλειές σε όλη της την καριέρα. Και δεν είναι μικρή. Έχει 23 χρόνια πορείας. Άρα αυτό μεγεθύνει ακόμα περισσότερο τον έπαινο προς τη σειρά του Amazon.
Δύο χρονικά σημεία αφήγησης. Το παρελθόν και το παρόν. Στο παρελθόν βλέπουμε ένα κέντρο συγκέντρωσης και συμβίωσης στρατιωτών που ολοκλήρωσαν την πρώτη τους θητεία σε πολεμικό έδαφος. Στο παρόν βλέπουμε μια ψυχολόγο που έχει χάσει εντελώς τη μνήμη της. Τι συμβαίνει τελικά με το Homecoming;
Maniac
Όλο το 2018 την περιμέναμε. Εγκαρτέρηση κι αδημονία. Μέχρι που έφτασε το τέλος του Σεπτέμβρη και η τετράδα Φουκουνάγκα-Στόουν-Χιλ-Θερού μας έδειξε τι πάει να πει αποθέωση της λεπτομέρειας. Προσεγμένη σε κάθε της σκηνή, σε κάθε ικμάδα της οθόνης, η σειρά του Netflix δικαίωσε κάθε προσδοκία. Αν δεν την έχεις δει ακόμα, τσέκαρε αναλυτικότερα περί τίνος πρόκειται εδώ.
Haunting of the Hill House
Όπως συνέβη και με τις καλύτερες ταινίες, έτσι και στις σειρές η κορυφή ανήκει στο horror. Μόνο που μιλάμε για κάτι με πολλές υποστάσεις. Μέχρι το 8ο επεισόδιο νιώθεις ότι κάθε στιγμή είναι jumpscare. Έχεις μπει σε μια ψυχολογία να αναμένεις τον τρόμο.
Κάπου εκεί όμως αρχίζεις να δένεσαι με τα τέρατα, να αντιλαμβάνεσαι τα φαντάσματα και συνειδητοποιείς ότι τελικά το Haunting of the Hill House δεν έχει να κάνει με στοιχειωμένο σπίτι. Αλλά με ένα σπίτι γεμάτο ρίζες. Ρίζες αναμνήσεων. Αναμνήσεων που δεν αφορούν το παρελθόν. Κάποιες έρχονται από το μέλλον. Ο χρόνος καταργείται και αγκυλώνεται στην παντοδυναμία των οικογενειακών δεσμών.