Στη διαχείριση της μεγαλειώδους κληρονομιάς που έχει αφήσει η Βραζιλία στην ποδοσφαιρική ανθρωπότητα δεν χωρούν καιροσκοπικές μικρότητες.
Η Εθνικάρα θα ήταν παντελώς αδιάφορη χωρίς αυτούς στην κερκίδα.
Για κάθε Μαραντόνα ή Ζιντάν που πήραν ένα Μουντιάλ μόνοι τους (πράγμα που για τον Ζιζού δεν είναι 100% αλήθεια) υπάρχει κι ένας Κρόιφ που δεν κατέκτησε ούτε Λάκι Καπ με την εθνική ομάδα της χωρας του. Ας μην τα ισοπεδώνουμε όλα με αφορμή την αποτυχία του Μέσι να κάνει την Αργεντινή «βασίλισσα».
Το ταξίδι του Τζιμ Μόρισον που γεννήθηκε με υπερβολική δόση αστερόσκονης κι έφυγε από υπερβολική δόση ηρωίνης (;), είχε κι έναν σταθμό, ο οποίος αποδείχτηκε τερματικός.
Οτιδήποτε κι αν πεις θα χρησιμοποιηθεί εναντίον σου. Οπότε δικαιολογίες του στυλ «πού αλλού να το βάλω» θα λάβουν την αρμόζουσα απάντηση... Όλο και μια τρύπα θα βρεθεί, αδερφέ.
Ακόμη και ο Φιδέλ, πάντως, έστω και μετά από μισό αιώνα, το πήρε απόφαση κι έκανε στην άκρη. Παρέδωσε το προεδριλίκι στον αδερφό του ΑΞΙΟΚΡΑΤΙΚΑ (μέσω διαγωνισμού του κουβανέζικου ΑΣΕΠ).
Όταν το «πετσί και κόκκαλο έμεινες» συνιστά μια πραγματικότητα...
Και για να λέμε αλήθειες, ακόμη και ο «φτωχός και μόνος κάου-μπόι», ο Λούκι Λουκ δηλαδή, δίδυμο με την Ντόλι είχε φτιάξει. By the way, μην κραζετε, όντως ο Γκούλιτ έπαιζε σχεδόν πίσω από τον Φαν Μπάστεν, αλλά δεν γίνεται να αφήσεις την πραγματικότητα να σου χαλάσει μια ωραία ιστορία.
Το μεγάλο στοίχημα των Ελλήνων τερματοφυλάκων για καθιέρωση στις ομάδες τους δεν είναι μόνο προσωπικό, αλλά αφορά το μέλλον του ποδοσφαίρου της χώρας.
Καλύτερας μιας ώρας ελεύθερη ζωή, παρά χορτοφάγος...