Ο Παναθηναϊκός δεν έχει ανάγκη τον Μπεργκ και τον κάθε Μπεργκ. Έχει σίγουρα, όμως, ανάγκη τα λεφτά που θα μπορούσε να φέρει η μεταγραφή του.
Μετά το πέρασμα από την εφηβεία, δυσκολεύτηκα να μείνω σε επαφή με το ελληνικό ροκ. Έμοιαζε πολύ ελληνικό και λιγότερο ροκ για τα γούστα μου. Με εξαίρεση τις Τρύπες που ήταν πολύ και απ’ τα δύο και δεν σταμάτησαν ποτέ να γεμίζουν τα κενά στις ψυχές των κάθε λογής «εφήβων».
Για να έχει ο Παναθηναϊκός την ευκαιρία να ράψει και 7ο αστέρι, υπάρχει μόνο ένας δρόμος. Εκείνος που οδηγεί στο Βελιγράδι και το Final -4. Την ιστορία την γράφουν οι παρόντες.
Από τα ψηλά στα χαμηλά...
Μπορεί να μεγάλωσες με DJ Tiesto στα ντεκς ή ακούγοντας Sepultura αντί για νανούρισμα, αλλά λίγο πριν κρατήσεις στα χέρια σου την… Ροζαλία, «Απολύομαι και Τρελαίνομαι» θα γκαρίζεις στο στρατόπεδο κάνοντας Ζιγκ-Ζαγκ.
Μετά το επεισόδιο με τον Μανώλη Γλέζο, οι μόνοι που δείχνουν να έχουν ξεφύγει από την Ζωή Κωνσταντοπούλου, είναι τα ιερά «τοτέμ» της χώρας μας. Ο Μάνος Χατζηδάκις και η Μελίνα Μερκούρη. Μάλλον επειδή δεν ζουν πια...
Όπως και να το κάνουμε, παρατσούκλια όμως «μελανόλευκοι» ή «μπορδοροδοκόκκινοι», ξέρω ‘γω, δεν διεκδικούν και κάνα όσκαρ πρωτοτυπίας. Ενώ το «ποντικοσφάχτες», ας πούμε, όλο και κάποιο φόβο δημιουργεί στους φιλοξενούμενους.
Αν το φιλοσοφήσεις, το «τσάκω ένα τέταρτο παστουρμά, όχι φέτες, κομμάτι» βγάζει μια βαρβατουά εσάνς διακριτικής αρρενωπότητας, που μόνο σε καλό μπορεί να σου βγει.
Λίγοι άνθρωποι αξίζουν τον χαρακτηρισμό «ήρωας» περισσότερο από τον Ντικ Γουΐλιαμς.
Χρειάζεται τρέλα, άγνοια κινδύνου και κότσια. Να το δοκιμάσεις χωρίς να σκεφτείς τις συνέπειες. Όχι το σουτ στην τελευταία επίθεση (όπως το κάνει ο Μάικ Τζέιμς) αλλά το να φας μια από τις τοπικές «σπεσιαλιτέ» ανά τον κόσμο.