Η ζωή είναι γεμάτη από διλήμματα και διχάλες. Σε μια στιγμή καλείσαι να επιλέξεις κάτι και μετά γυρίζεις πίσω να δεις αν έκανες τη σωστή επιλογή. Έτσι και η τέχνη. Σου δίνει επιλογές κι εσύ διαλέγεις το δικό σου μονοπάτι.
Το Lemony Snicket's: A Series of Unfortunate Events ήταν η ταινία που κατέταξε στον Τζιμ Κάρεϊ σε μια ιδιαίτερη θέση στους παρανοϊκά κακούς. Δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο και για τον Νιλ Πάτρικ Χάρις.
Η ταινία των Σεριντάν-ΜακΚένζι μας ωθεί με τον δικό της τρόπο στο ερώτημα: γιατί τείνουμε να δείξουμε συμπάθεια και μια ταύτιση με την εξωκοινωνικότητα, με τους τύπους που σπάνε βάναυσα και με αίμα την κανονικότητα;
Η μέρα είναι για την επιβίωση και η νύχτα για την ζωή. Πάνω σε αυτό το μότο όλη η Αθήνα κατέθετε την ζωή της στο «παιδί» του Μάκη Σαλιάρη για δύο δεκαετίες, ώσπου ο χρόνος κράτησε εγκλωβισμένη στο παρελθόν την Αυτοκίνηση.
Αν έχεις βρεθεί σε συναυλία τους δεν χρειάζονται εξηγήσεις. Αν έχεις ακούσει τραγούδια τους τότε ισχύει το ίδιο. Για εσένα που δεν έτυχε ποτέ να έρθεις σε επαφή μαζί τους, το νέο τους άλμπουμ θα σου κάνει τις συστάσεις.
Τι ωραίες που ήταν οι εποχές που οι ελληνικές ομάδες ξόδευαν χρήμα σε κάθε απίθανη φυλή της γης μπας και βρουν κανένα λαβράκι; Μόνο από το Ναουρού δεν είχαμε φέρει ποδοσφαιριστή.
Τη νέα σειρά του FX την περιμέναμε πως και πως. Το δίκτυο δεν μας έχει απογοητεύσει σχεδόν ποτέ, το καστ της σειράς επίσης. Και είναι καιρός να το βροντοφωνάξουμε: Τομ Χάρντι είσαι ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ!
Πριν από 8 χρόνια ο πιο πολυσχιδής και ευφυής σκακιστής που έβγαλε ποτέ η Αμερική, άφησε την τελευταία του πνοή και κάνουμε μια αναδρομή στην παρτίδα που αποκλήθηκε «Game of The Century».
Κάποιοι αδαείς και προκλητικοί τολμάνε να μιλάνε για το πιο βαρετό πράγμα που έχουν δει, ενώ ήταν παραπάνω από προφανές ότι το Παναθηναϊκός-ΑΕΚ δεν ήταν καθόλου βαρετό.
Από την ημέρα που άνοιξε όσοι το επισκέπτονταν μιλούσαν για ένα μπεργκεράδικο που ήταν ιδιαίτερο. Κι αυτό δεν λεγόταν από συνήθεια ή επειδή είχε πληρώσει κόσμο να το κάνει.